να είχα εγώ βενζινάδικο, που μας ενέπνευσε με την φωνή της η Πρωτοψάλτη σε στίχους Νικολακοπούλου. Και μας ενέπνευσε γιατί όλοι κάτι θα θέλαμε, κάτι που σε εμάς φάνταζε ιδανικό και μέχρι που κάποιος μας είπε αιθεροβάμονες. Τάχα μου γιατί μας νοιάζεται και δεν θέλει να στεναχωρηθούμε, αφού αυτό το βενζινάδικο στα σύννεφα που θα θέλαμε, μοιάζει δύσκολο να γίνει πραγματικότητα. Και ποιος όμως είπε ότι θα το θέλαμε στην πραγματικότητα και όχι να είναι στο μυαλό μας, στα όνειρα μας, στην ελπίδα μας, στον χώρο αυτό που κρατάμε για εμάς (χαχά) για να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα που είναι υλοποιήσιμη για τον κάθε κακομοίρη. Γιατί όταν στέκεσαι μόνο σε αυτά που οι άλλοι βλέπουν υλοποιήσιμα (αντί)για εσένα, τότε τι άλλο μπορείς να είσαι εκτός από κακομοίρης;
Ήταν ένα μεσημέρι (όχι στην Ακρόπολης τα μέρη) που είπα να ξεμυτήσω με μια παρέα στο Μόναχο. Τότε που ο καιρός είχε ανοίξει και στους έξω χώρους νιώθαμε λίγο πιο ασφαλείς από τον ιό (εμείς ξέρεις τώρα, οι ίντροβερτς και υποχόνδριοι που πλέναμε τις κονσέρβες μην κολλήσουμε τίποτα..) και το είχα ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Το Μόναχο μπορώ να το κατηγορήσω για πολλά, να το σιχαθώ εμπεριστατωμένα για πολλά περισσότερα, αλλά αυτό που πρέπει να του αναγνωρίσω ήταν πως μου άλλαξε ρότα στην ζωή με τον κακό και τον βάναυσο τρόπο αλλά και με κανα δυο καλούς. Αυτή η έξοδος είναι στις καλές αλλαγές.
Η παρέα ήθελε να πάει στο βεστπαρκ και επειδή δεν είχα ξαναπάει και ήθελα μια αλλαγή, έκανα την καλή και ακολούθησα. Οι γνώστες, είχαν πάρει μαζί τους τα απαραίτητα (λέγε με κουβερτούλα για το άπλωμα στα γρασίδια, απαραίτητο αξεσουάρ της βόλτας στο γερμανικό πάρκο, μαζί με τα σακουλάκια για τα κρουασανάκια του σκύλου και το ποδήλατο. Μπύρα όχι, βρίσκεις εκεί, γιατί στα γερμανικά πάρκα, πάντα υπάρχει ένα αναψυκτήριο για μια κράκουλη μπύρα.) και έτσι μετά από μια γυροβολιά στις απλωσιές και στις παγόδες (!) του πάρκου, τελικά απιθώσαμε τα κουρασμένα μας κορμιά σε ένα λόφο με την απαραίτητη μπύρα στο χέρι.
Εκεί λοιπόν που οι συζητήσεις ήταν σε πηγαδάκια, μια κοπέλα από την παρέα, είπε κάτι μαγικό. “Ελάτε, ας κάνουμε ένα daydreaming. Εγώ θα ήθελα τώρα να πάω ένα Λονδίνο να κάνω μερικές βόλτες(…).”. Το ξέρω τώρα που το διαβάζεις σου φαίνεται περίεργο που κάποια στιγμή έφτασε η γενιά μας να ονειροπολήσει να πάει στο Λονδίνο, αλλά ας είναι καλά το κορωνοβιρούσι και τα μέτρα, δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε στο σπίτι να δούμε τη μάνα μας.
Εδώ λοιπόν, δεν έχει σημασία το μέρος ή οτιδήποτε άλλο ειπώθηκε ΑΛΛΑ ότι η διαδικασία της ονειροπόλησης. Τι μαγικό! Μπορείς να κάτσεις σε ένα πάρκο και να ταξιδέψεις σε όποιο μέρος θέλεις, να γευτείς και να μυρίσεις όλα αυτά που μπορεί να είχες κάνει στο παρελθόν ή θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον, θα μπορούσες να καταστρώσεις όποιο σχέδιο ήθελες για την εξέλιξη σου και όλα αυτά χωρίς κανένα κόστος. Τουναντίον, η διαδικασία μπορεί να σου προσφέρει μια σπάνια ευφορία και μια χαρά ανείπωτη, που με την σειρά τους μπορούν να σου πυροδοτήσουν τέτοια λαχτάρα, ώστε να κυνηγήσεις το όνειρο. Το όνειρο, ξέρεις, αυτό που σου είπαν ότι “ναι ναι! φτάνει τώρα με τα όνειρα, βρες τι θα κάνεις για να πάρεις κανα φράγκο γιατί με τα όνειρα δεν γεμίζεις την κοιλιά”, “ναι ναι! εσένα περιμένει η ανθρωπότητα να την σώσεις”, “ναι ναι, ήρωα, έλα να κατεβάσουμε τις κουρτίνες και ξεκίνα να μαζέψεις το δωμάτιο σου και ύστερα φτιάχνεις και τον κόσμο”.
Και θα μου πείς, αν δεν έχεις την πειθαρχεία να στρώσεις το κρεββάτι σου κάθε μέρα, πως θα κάνεις όλα τα άλλα. Και εγώ θα σου πω, ε και; Ξέρουμε την έννοια της πειθαρχίας και πόσο σημαντική είναι, αλλά αν δεν έχει και κάποιο κόντεξτ μέσα, μια σπίθα, ποιός χέστηκε, πραγματικά. Επειδή ο μπάτμαν ήταν καλοσιδερομένος πριν σώσει την ανθρωπότητα, πρέπει να είμαστε και εμείς; (μην ξεχνάμε ότι είχε και μπάτλερ όμως ε!). Η σπίθα λοιπόν είναι αυτή που ξεκινά και κινεί το μοτόρι και τότε βρίσκεις και την διάθεση και την πειθαρχεία και όλα.
Αλλά! Αν έχεις στερηθεί με καθημερινές μικρές δόσης λογικής και πραγματικότητας απο όταν είσαι έφηβος (γιατί πιο πριν όλοι σε ρωτάνε τι θα γίνεις, εσύ λες αστρονάυτης και όλοι λένε ουάου, το παιδί μίλησε και θέλει να γίνει αστροναύτης. Ύστερα όμως που το παιδί γίνεται έφηβος και συνεχίζει το ρομάντζο, τρώει καθημερινές σφαλιάρες πραγματικότητας απο τους ίδιους ανθρώπους που λέγανε ουάου, που τώρα είναι “γίνε γιατρός, γίνε δικηγόρος, γίνε κάτι απο αυτά τα επαγγέλματα που βγάζουν λεφτά για να κάνεις και τα γούστα σου (τα δικά τους δηλαδή γιατί εσύ σαν έφηβος ακόμα θέλεις να επαναστατήσεις και το εννοείς) και τελικά καταπάτησες την ονειροπόληση, που τελικά δεν κόστιζε και τίποτα.
Ίσως κάποιοι πουν, μα αν σε αφήνανε ονειροπόλο, τώρα θα πεινούσες. Και ο χρόνος (όχι εγώ) τους απαντάει ήδη. Βλέπουμε όλα τα κραταιά επαγγέλματα δεκαετιών (όχι παλιά, κανα 2-3 δεκαετίες), πως έχουν χάσει την αίγλη τους, γιατί ο κόσμος προχωράει, η τεχνολογία προχωράει και οι ζητούμενες δεξιότητες αλλάζουν (ευτυχώς) και κόσμο του οποίου βίαια του κόπηκε η διαδικασία της ονειροπόλησης, προσπαθεί να γεμίσει την βαρετή με λεφτά (χαχ) καθημερινότητα του, με πράγματα που θα του αποσπάσουν την προσοχή. Κιαν δεν του αποσπάσουν την προσοχή, τότε θα σκεφτεί πόσο ΜΗ ικανοποιημένος είναι με την εξέλιξη και τελικά θα αρχίσει με την σειρά του να τσαλαπατάει την ονειροπόληση των παιδιών του.
Ή και όχι. Μπορεί να επιλέξει να συνδεθεί με το εσωτερικό του παιδί και σαν νέος γονιός του εαυτού του να του επιτρέψει να ονειροπολήσει και να ξαναβρεί την σπίθα που θα του δώσει πάλι νόημα στην ζωή και θα τον κάνει ευτυχισμένο. Κάτι που λείπει απο την καθημερινότητα μας εδώ και χρόνια πλέον.
Δεν πειράζει παιδιά, ονειροπολήστε ακόμα τώρα που είναι δωρεάν και η εφορία δεν το έχει ανακαλύψει να το φορολογήσει και αυτό. Πηγαίντε νοητά στο Λονδίνο, στο Νεπάλ, αγοράστε εκείνο το σουπερ καρ που θα θέλατε, πηγαίντε με το έτερο ήμισυ ένα ρομαντικό ταξίδι στο χάλστατ (γιατί η ονειροπόληση όταν την μοιράζεσαι γίνεται ακόμα πιο σπεκτάκιουλαρ), χαιδεψτε ένα λιοντάρι, γίνετε οδηγοί φορτηγών ή ζαχαροπλάστες. Δεν κοστίζει. Θα σας δώσει μια ευχάριστη νότα και ίσως μια σπίθα για να φέρετε λίγο από το όνειρο στην καθημερινότητα. Βλέπεις κάνοντας παιδί, με φεράρι σε 1:24 θα παίζεις πάλι, γλυκά φανταστικά από το 3χρονο θα τρως με νοστιμότατο αέρα και θα παίρνεις χαρά. (κιαν το 3χρονο είναι καλό στα γλυκά από αέρα, γιατί να μην δοκιμάσει να τα φτιάξει με ζάχαρη και θα πρέπει να γίνει οδοντίατρος γιατί έχει στρωμένη δουλειά που την έφτιαξες εσύ με κόπους χρόνων;)
Θυμάμαι παλιά σε μια εταιρεία ΙΤ που ήμουν και σε ένα διάλειμμά συζητούσαμε τι δουλειά θα ήθελε να κάνει πραγματικά ο καθένας. Η μια συνάδελφος ήθελε να είναι φουρνάρισσα και ο άλλος συνάδελφος ήθελε να είναι οδηγός γερανού. Εγώ πάλι δεν άλλαξα από μικρός και ας μου έλεγαν ότι έχω μεγάλες βλέψεις για τον εαυτό μου.
Daydreaming γιατί χανόμαστε!
υ.γ: η φώτο είναι δική μου απο ένα μαγαζί με φωτογραφικά και το σήμα απο τα φλάινγκτάηγκερ (όχι δεν κάνω πληρωμένη διαφήμιση)
