Menu Close

Όταν το παιδί ήταν παιδί (childhood)

ε! γιορτινές μέρες εφέτο, φαγητάκι, κρασάκι, γλυκάκι, κοβιδάκι, εγκλεισμούλης καταθλιψούλα, λεπιδάκι, ας πλατειάσω φιλοσοφώντας για όταν το παιδί ήταν παιδί, για τα χρόνια που πέρασαν, τους ήρωες που γέρασαν στα μάτια του και γενικά να ευθυμήσουμε #not άγιες μέρες

η αρχή έγινε απο ένα σέαρντ ποστ στο φβ απο μια φίλη, για ένα ονλαην προ-χριστουγεννιάτικο κονσέρτο (πρελούδιο κατα τζιμάκο πανούση ινκλούντεντ) του Βιενέζικου κόνσερτ χόλ που ολόκληρο θα το δείς εδώ στα γερμανικά οι αφηγήσεις αλλά η μουσική είναι διεθνής και θα σου αρέσει.

Το πρόβλημα που είναι; όχι δεν είναι η κουλτούρα αγαπητέ φιλέ που ενίοτε μας πάει μπροστά, είναι ότι αφήγηση κάνει ο τομπίας μορρέτι, ναι ο συνοδός του υπαστυνόμου ρεξ, που είναι ένα απο τα αγαπημένα μου θεάματα απο μικρός, με το υπέροχο σάουντρακ, στην τηλεόραση της κουζίνας, τα απογεύματα πριν ξεκινήσει η λάμψη (ζωάρα λέμε). Ο τομπίας λοιπόν τώρα είναι 61 ετών και όταν έπαιζε στον Ρεξ ήταν 35. Ήταν νιος και γέρασε και φαίνεται.

Και που είναι το πρόβλημα; όλοι γερνάΤε και αυτή είναι η ζωή και όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε και η πείρα είναι μια χτένα που την αποκτάς φαλακρός και όλες τις κλισεδιές για να γεμίσουμε τις ρυτίδες που ούτε εμείς αντέχουμε να τις βλέπουμε στον καθρέφτη. Να μας χρυσώσουμε το χάπι όπως κάνουμε σε κάποιον που έφαγε κουτσουλιά και βρωμάει απο χιλιόμετρα. Γιατί όχι καλέ φίλε, δεν είσαι τυχερός, ο πιο άτυχος είσαι που κατάφερε το περιστέρι να σε κουτσουλίσει απο τόσο χώρο γύρω σου, εν κινήσει αλλά για λόγους γκερίλα μαρκετινγκ σου λέμε ότι είσαι τυχερός μπας και πουλήσει κανα λαχείο και ο λαχειοπώλης στην πλατεία που έφαγε την φωνή του για να σε πείσει ότι είναι τελευταίο και τυχερό.

Το “πρόβλημα” λοιπόν είναι ότι απο τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας κάποιοι ήρωες μας στην τιβί ή και στην ζωή ήταν ήδη μεγάλοι και έτσι τους είχαμε συνηθίσει γιατί η μούρη ήταν ήδη πλισές και είδαμε την αλλαγή. Υπάρχουν κιάλλοι όμως που τους είδαμε σε μια καλή ηλικία και έτσι η αλλαγή είναι τόσο τρομακτική όσο και όταν ανακαλύψεις την πρώτη άσπρη τρίχα (ναι μωρέ, την γοητεία…).

Το πρώτο χαστούκι το έφαγα με τον Μιχάλη τον τζέη τον Φοξ που ήταν άλλος αγαπημένος ήρωας απο τις ταινίες επιστροφή στο μέλλον. Γιατί ποιος αγαπητέ φίλε δεν θα ήθελε να ταξιδέψει στο παρελθόν να αλλάξει πράγματα ή στο μέλλον για να καλύψει την περιέργεια του; (αυτοί που ζουν στο τώρα και είναι ευτυχισμένοι ίσως αλλά αυτό είναι θέμα ψυχοθεραπείας και δεν είμαι ειδικός). Ο μιχάλης λοιπόν διαγνώσθηκε με πάρκινσον στην ηλικία των 29! Ενώ και σήμερα βλέπω τις ταινίες του ξανά και ξανά με μεγάλη ευχαρίστηση σαν να μην τις έχω ξαναδεί, βλέπω και την κοινωνική του δράση απο το M. J Fox Foundation για την νόσο του πάρκινσον, βλέπω και τα βιβλία που γράφει για να μας δείξει πως είναι να αντιμετωπίζεις με θάρρος και δύναμη τέτοιες καταστάσεις, βλέπω όμως και τον ίδιο, που χαρακτηριστικά σταμάτησε να υπογράφει αυτόγραφα γιατί δεν του επιτρέπει η ασθένεια. Και αυτό όσο και να υπάρχουν άνθρωποι που θα βρούν κάτι θετικό στην όλη κατάσταση, εμένα με λυπεί.

Εντάξει, και ο σβαρτσενέργκερ μεγάλωσε και ο σταλόνε και άλλοι της εποχής ήρωες και μάλιστα με πιο ελαφρά την καρδία λες ελάτε παιδιά ήρθε η ώρα να σταματήσει το πανί γιατί θα μας χαλάσετε την εικόνα που είχαμε του δυνατού, αλλά για εμένα ο μιχάλης και ο τομπίας είναι συνδεδεμένοι με μια τρυφερή ηλικία και με ωραίες στιγμές και ιστορίες που έδιναν τροφή στην φαντασία σου σαν παιδί. Και αυτοί μεγάλωσαν και φαίνεται. Όχι δεν μου χαλάει την αισθητική, τουναντίον μεγάλωσαν, εξελίχθηκαν και ήταν χρήσιμοι σε όλους μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο απο αυτό που ακόμα κάνουν. Αλλά είναι το ίδιο όπως και οι άλλοι ήρωες μας που μεγάλωσαν, οι γονείς μας.

Μου δείχνει όμως ότι και εμείς μεγαλώσαμε και η παιδικότητα χάθηκε, ξεθώριασε και το παιδί που έχουμε μέσα μας έμεινε μόνο του. Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε κάθε μέρα αλλά πάντα υπάρχει ένα παράπονο. Και αυτό το παράπονο λίγοι θα το καταλάβουν, λίγοι θα σε καταλάβουν, λίγοι θα ασχοληθούν για να στο γιατρέψουν ,ούτε κιεσύ ο ίδιος ακόμα γιατί μεγαλώσαμε, γιατί είμαστε ενήλικες και αυτά τα πράγματα δεν προβλέπονται στην ηλικία μας. Γιατί πάντα θα βρεθεί ένας κεφτές να σου πεί “εγώ στην ηλικία σου έπιανα την πέτρα, την έστιβα και έκανα μοχίτο” και κανονικά ενώ κάποτε τους πέρναμε στα σοβαρά, τώρα θα τους έπαιρνα με τα λεμόνια. Κατεστραμμένες γενιές και σκουριασμένα μυαλά.

Για να επανέλθω όμως στο ελαφρό της κουβένδας, ο τομπίας αφηγείται κάποιες ωραίες ιστοριούλες κατά τη διάρκεια του θεάματος με την μπάσα φωνή του. Εδώ να σημειώσω ότι η μεταγλώτιση στα ελληνικά ήταν εξαιρετική απο πολλές πλευρές, ακόμα και απο τον τόνο της κάθε φωνής ανα χαρακτήρα. Όταν όμως άκουσα την φωνή του Τομπίας στο κανονικό γερμανόφωνο ρεξ, ήταν κάτι το τελείως διαφορετικό. Πραγματικά σαν να άλλαξαν τροπή οι ιστορίες ένα πράγμα. Απίστευτο πράγμα η συνήθεια (λεπτομέρειες και με τι ασχολούμαι ε; εμ αν δεν ασχολιόμουν με αυτές τις λεπτομέρειες μπορεί να ήμουν και πιο ευτυχισμένος ή σίγουρα η εικόνα του πόστ δεν θα ήταν αυτή).

Μεταξύ άλλων, απαγγέλει και το “τραγούδι της παιδικής ηλικίας” του Handke (σου βρήκα και αγγλική μετάφραση) που μιλά για το παιδί και την ηλικία του όταν ήταν παιδί. Λέει ας πούμε “When the child was a child, it didn’t know that it was a child, everything was soulful, and all souls were one.” Και αυτό είναι όμορφο. Και αυτό προσπάθησα να σου περιγράψω παραπάνω όταν μίλησα για την αλλαγή στο τώρα απο το κάποτε. Το ξεθώριασμα της παιδικότητας όπως όταν βλέπουμε και συνειδητοποιούμε ότι οι ήρωες μας μεγάλωσαν, όπως όταν συνειδητοποιούμε ότι εμείς μεγαλώσαμε.

Στα καλά νέα, το τραγούδι της παιδικής ηλικίας, αναφέρει ότι το παιδί, όταν ήταν παιδί είχε μεγάλη προσμονή για το χιόνι και ακριβώς την ίδια προσμονή έχει και τώρα. Και είναι μια μικρή νίκη του παιδιού μέσα μας, που στην μελαγχολία της οποιαδήποτε ηλικίας, στην θέα του χιονιού ο καθένας μας ξαναγίνεται παιδί.

Εσένα πόσα πράγματα σαν το χιόνι θα σε έκαναν να νιώσεις έτσι; Θυμάσαι;

“Ψάξε Ρεξ, ψάξε”, ψάξε το χιόνι, ψάξε το παιδί…

1994-1998
Share this post...
Share on facebook
Facebook
0
Share on twitter
Twitter

Leave a Reply

Connect with:

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.