Χτες ο Ρίκι ανακοίνωσε ότι αφήνει το μπάσκετ για να φροντίσει την ψυχική του υγεία. Τώρα θα μου πεις ποιός είναι ο Ρίκι και θα συμφωνήσω γιατί ούτε εγώ τον ήξερα αφου δεν ασχολούμαι με τα αθλητικά. Στους περασμένους Ολυμπιακούς, η Σιμόν Μπάιλς δεν αγωνίστηκε στους τελικούς, για να προστατεύσει την ψυχική της υγεία. Θα μου πεις που να ξέρω την Σιμον, δεν έχω εικόνα απο γυμναστικές σπορ και τα ρέστα. Τον περασμένο απρίλιο ο Ντέμης έκανε μια εξομολόγηση περι ψυχικής υγείας, η οποία έκανε ένα μπαζ αλλά ξεπεράστηκε απο την ειδησεογραφία. Άλλωστε τον ντέμη τον ξέρεις με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο αλλά επειδή είναι ο ντέμης, δεν αχολήθηκες. Κάποιοι μπορεί να τον είδαν σαν αεκτζή, κάποιοι άλλοι σαν έναν ποδοσφαιριστή, άλλοι σαν τον πρώην της δέσποινας και άρα εμάς τι μας ενδιαφέρει.
Αν δείς όμως την συνεντευξη του ντέμη σαν έναν απλό άνθρωπο, πριν φορέσεις οποιαδήποτε ταμπέλα, τότε θα σε άγγιζε πραγματικά. Είναι εύκολο να πεις, “τι ανάγκη έχει αυτός, έχει φράγκα” ή να το αφορίσεις απευθείας και να πεις “έλα έχουν προβλήματα και οι ποδοσφαιριστές. Ο Θεός με φύλαξε και έγινα λογιστής/ταμείας/δάσκαλος” γιου νεημ ιτ. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ίσα ίσα που σαν ποδοσφαιριστής είναι ένα λαμπρό παράδειγμα επιταχυμένης ζωής. Ξεκινάνε πιο γρήγορα την επαγγελματική ζωή, παίρνουν πιο γρήγορα τόσα λεφτά που μπορούν να κάνουν ότι πραγματικά θέλουν (ζωάρα, διακοπές, αυτοκίνητα, ερωτικούς συντρόφους, οικογένειες, παιδιά κλπ κλπ) και ύστερα τελειώνουν πιο γρήγορα την επαγγελματική ζωή και τα πράγματα μένουν στον αέρα απο κεκτημένη ταχύτητα. Και τι σχέση έχει με εμένα αυτό που είναι στο μεροδούλι μεροφάι και θέλω να δειχτώ..εε…ε να περάσω μια ωραία ζωή στα μέτρα των άλλων..εε…εε στα μέτρα μου όπως οι γονείς..ε.εε..ε. όπως εγώ θέλω.
Οι διαδικασίες είναι οι ίδιες πρακτικά, όσο και αν φαίνεται αλλιώς. όλοι θέλουμε να τελειώσουμε τις σπουδές, να βρούμε μια καλή δουλειά με όνομα και λεφτά, ώστε να είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε την ζωή μας και αργότερα όταν το φέρει η ηλικία και οι κοινωνικές επιταγές, να κάνουμε μια οικογένεια ώστε να παραδώσουμε τα ηνία στο μέλλον και χάνοντας την δική μας ζωή/καθημερινότητα/στόχους (γιατί τι έχει άλλωστε μετά;) φέρνουμε παιδιά στην κοινωνία και κάνουμε τους δικούς τους στόχους στόχους μας και ζούμε μέσα απο αυτά, φυλακίζοντας τα στα δικά μας θέλω/να συνεχίσουμε την ζωή πέρα απο αυτά που μας έθεσαν σαν στόχους οι γονείς μας, και αγννοώντας επιδεικτικά τα δικά τους, γιατί εμείς ξέρουμε καλύτερα.
Πιο συγκεκριμένα, στην αγία ελληνική οικογένεια η πορεία που μαθαίνουμε απο νωρίς είναι η γνωστή. Να πας σχολείο, να τελειώσεις, να πας πανεπιστήμιο, να κάνεις ένα καλό μεταπτυχιακό, να βρεις μια καλή δουλειά, να βρεις μια καλή κοπέλα, να κάνεις μια καλή οικογένεια και εκεί ξαφνικά τελειώνουν οι σελίδες του οδηγού στόχων και μένεις ξεκρέμαστος. Σου λένε βέβαια, να δω κιεγώ εγγονάκια, να στα μεγαλώσω και ύστερα ας πεθάνω αλλά αν είσαι τυχερός δεν δίνει σημασία. Έχεις ήδη αρκετές σκοτούρες να βρεις όλα αυτά τα καλά που είπαμε, γιατί οτιδήποτε άλλο είναι καταστροφή. Έμεινες στην τάξη; στούρνος, δεν πέρασες εκεί που ήθελ(αν)ες; να ξαναδοκιμάσεις μέχρι να τα καταφέρεις αλλιώς θα πεθάνεις στην ψάθα. Τι κιαν θέλεις κάτι άλλο, οι άλλοι ξέρουν καλύτερα. Τελείωσες το πτυχίο; να κάνεις και μεταπτυχιακό γιατί ποιός θα σε πάρει στην δουλειά όταν όλοι όσοι περιμένουν στην ουρά έχουν 15 τίτλους σπουδών; βρήκες και τρούπωσες σε μια δουλειά/ακόμα καλύτερα στο δημόσιο για να λύσεις το πρόβλημα σου μήνας μπει μήνας βγεί; είσαι ο καλύτερος όλων. Τώρα να βρεις έναν καλό σύντροφο που θα διαλέξουν οι γονείς..εε..ε.ε.ε εσύ (μέσα απο τις ενδοβολές των γονιών, θα άρεσε την μαμά/μπαμπά; πληροί τις προυποθέσεις των γονιών; τότε προχωράμε) και αρχίζεις και κάνεις εγγονάκια (απευθείας τα λε΄με εγγονάκια και όχι παιδιά γιατί οι παππούδες και οι γιαγιάδες θα τα φροντίσουν όσο λιώνεις κορμί στο να τα μεγαλώσεις στις παρούσες συνθήκες και όπως διαμορφώνονται και με τις κοινωνικές ακάλυπτες επιταγές που είχαν οι παλιές γενιές).
Και μετά; είσαι περίπου 40 (αν είσαι λιγότερο ακόμα χειρότερα) και ανακαλύπτεις ότι τα έκανες όλα αυτα που σου είπαν και τώρα τι; μαγκανοπήγαδο. Δουλειά, σπίτι, κούραση, ξεκούραση, καφέ, δουλειά, σπίτι, σαββατοκύριακο και μετά; με΄τα τίποτα. θα μείνεις σε αυτή τη ρουτίνα μέχρι να πάρεις σύνταξη. Και κάπου εκεί σε πιάνει η κρίση της μέσης ηλικίας που την ονόμασαν και θα ξεκινήσεις μαραθωνίους (5χλμ), ποδηλασία, πάντελ και άλλες χαζομαρίτσες να διασκεδάσεις την κρίση και να σπαταλήσεις χρόνο γιατί δεν υπάρχουν άλλες σελίδες στον οδηγό της ζωής. Εκεί λοιπόν κράσαρε και ο ντέμης πιο γρήγορα απο τον μέσο άνθρωπο. Αλλά κανεις δεν έδωσε σημασία στα λεγομενα του, μπας και δεί το σημάδι πριν την καταστροφή. Ποια είναι η καταστροφή; το να μπεις σε μια ρουτίνα που δεν έχει τελιωμό και χωρίς να έχεις ελπίδα, νέους στόχους, πράγματα να κάνεις που αγαπάς, χρόνο για τον εαυτό σου, συναισθήματα, χρόνο ποιοτικό με ανθρώπους. Και αυτό είναι αβάσταχτο. Κάποιοι τρώνε για να καλύψουν τον χρόνο, κάποιοι κοιμόμαστε ατελείωτες ώρες να μικρύνει η μέρα, άλλοι το παρακάνουν στα σπορ και άλλοι φορτώνουν το νέο βιβλίο της ζωής στα παιδιά τους. Όσα περισσότερα, τόσο καλύτερα. Άλλο χρόνο σπαταλλας αν έχεις ένα παιδί άλλο δύο κοκ.
Θέλουμε να περάσουμε νομική και μετά δικαστικό ή διπλωματικό σώμα, άκουγα να λέει μια κυρία στον γείτονα την περίοδο των πανελληνίων. Θέλει και αυτή να περάσει, είναι κοινός ο στόχος γιατί κάποιος καλοπροαίρετος (όχι εγώ) θα έλεγε ότι αγαπάει τόσο πολύ το παιδί της που νιώθει τους στόχους δικούς της. Κάποιος κακοπροαίρετος βέβαια (όχι εγώ), θα έλεγε οτι αν οι στόχοι του παιδιού της παρέμεναν του παιδιού της, η ζωή της μήπως θα ήταν τόσο άδεια που δεν θα μπορούσε να το διαχειριστεί; τι θα έκανε όλη την ημέρα με τον εαυτό της που δεν πέρασε στιγμή μαζί του στο παρελθόν (για τον σύντροφο δεν λέω) τώρα στα γεράματα; μπορεί να μην τον άντεχε ούτε η ίδια. Οπότε το ευκολότερο είναι να πάμε μαζί νομική, να πάμε μαζί στο διπλωματικό σώμα και να βρούμε μαζί τον σύντροφό σου για να κάνετε παιδιά να τα μεγαλώσω, γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω και πόσο πια να γκρινιάζω και να σπάω τα νεύρα του άλλου;
Αν δεν έχεις διαβάσει τα λόγια του Ντέμη, κάντο. Διάβασε το σαν τα λόγια ενός αγνώστου που δεν ξέρεις τι δουλειά κάνει. Θα τολμήσω να κάνω μια παράφραση τα λεγόμενα του, αλλάζοντας λίγο τις ηλικίες και την λέξη ποδόσφαιρό.
Τα λόγια του είναι: «Βγαίνουμε στην κοινωνία στα 32-34, θαρρείς σαν να είμαστε παιδιά, δεν ξέρουμε τίποτα. Όλη μας η ζωή ήταν ποδόσφαιρο. Από 10 χρονών ήμουν σε ομάδα, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το ποδόσφαιρο. Και στα 33-34 ξαφνικά τέλος… και επί της ουσίας χάνουμε όλη μας τη ζωή, όλο το νόημα. Πρέπει να διαχειριστούμε αυτή την απώλεια, πρέπει να πενθήσουμε. Είμαστε χαμένοι και δεν έχουμε εκπαιδευτεί καθόλου για αυτό το πράγμα»
Με παράφραση θα μπορούσε να είναι: «Βγαίνουμε στην κοινωνία στα 18-19, θαρρείς σαν να είμαστε παιδιά, δεν ξέρουμε τίποτα. Όλη μας η ζωή ήταν να πα΄ρουμε πτυχία, να βρούμε δουλειά και να κάνουμε οικογένεια. Από 10 χρονών ήμουν σε οικογένεια που άκουγα να μεγαλώσεις να πάρεις πτυχία, να βρεις δουλειά, να κάνεις οικογένεια, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να πάρω πτυχία, να βρώ δουλειά, να κάνω οικογένεια. Και στα 40-45 ξαφνικά τέλος… και επί της ουσίας χάνουμε όλη μας τη ζωή, όλο το νόημα. Πρέπει να διαχειριστούμε αυτή την απώλεια, πρέπει να πενθήσουμε. Είμαστε χαμένοι και δεν έχουμε εκπαιδευτεί καθόλου για αυτό το πράγμα».
Και ξαφνικά στα 40-45 που τα κάναμε όλα αυτά, τέλος. Δεν έχουμε εκαπιδευτεί καθόλου για αυτό το πράγμα. Αν είσαι στα 40-45 τότε αυτά που γράφω μάλλον οσυ ακούγονται γνωστά και βλέπεις τα αποτελέσματα. Αν είσαι μικρότερος τότε σου φαίνονται γνωστά αλλά δεν έχεις δει το αποτέλεσμα ακόμα. Χρειάζεται να περιμένεις νομίζεις;
Λέει παρακάτω στην συνέντευξη: “Ερωτηθείς πώς το διαχειρίστηκε αυτό, απάντησε: «Με βοήθεια. Με βοήθησε ότι διάβαζα, αλλά δεν φτάνει αυτό. Πήγα σε ψυχοθεραπευτή, ασχολήθηκα. Πρέπει να δουλέψεις και να πάρεις βοήθεια».” Και αυτή είναι η καλύτερη συμβουλή που μπορεί να δώσει κάποιος. Ψυχοθεραπεία για να σπάσεις τις αλυσίδες του παρελθόντος. Να μάθεις τι θέλεις εσύ πραγματικά (και όχι τι έχεις ενδοβάλει οτι θέλεις απο τους γονείς και τους φίλους), να μάθεις γιατί να σπουδάσεις ή και όχι, γιατί να βρείς δουλειά ή και όχι, γιατί να κάνεις οικογένεια ή και όχι. Δεν είμαστε όλοι για όλα και το σημαντικότερο είναι να ξέρουμε γιατί είμαστε και τι θέλουμε εμείς πραγματικά, ώστε να μην έρθει μια μέρα που θα πούμε και τώρα τι (στην καλύτερη) ή θα φορτώσουμε νέους στόχους δικούς μας, σε ζωές άλλων (των παιδιών μας), προκαλώντας , έναν νέο φαύλο κύκλο, μια νέα ρόδα για το χάμστερ μας.
Διάβασε τα λόγια του ντέμη, σαν να είναι ένας απλός άνθρωπος και όχι ένας ποδοσφαιριστής ή ένας αεκτζής ή οποιαδήποτε άλλη ταμπέλα. Κάνε κάτι καλό για τον εαυτό σου και γνωρίσου μαζί του το συντομοτερο δυνατό.
*: Ο τροχός του χάμστερ. Γερμανική λέξη
