Εκει στο ξέσπασμα της κακοκαιρίας ντάνιελ εγώ επέλεξα (τυχαία όπως πάντα αλλά συμπαντικά) να πετάω απο το εξωτερικό προς ελλάδα. ήταν απόγιομα που έμπαινα στο αεροπλάνο για να φτάσω 2 ωρίτσες μετά στην αθήνα. Είχα ακούσει τα λόγια τον μετεωρολόγων και παρακολουθούσα το φόρκαστ αλλά έδειχνε ένα μετριασμό της κατάστασης απο τις 10 το βράδυ και μετά, ζήσε μάι μου δηλαδή. Η επιβίβαση εξαιρετική, το ταξίδι εξαιρετικό και τα χρώματα στον ουρανό στο δείλι του ηλίου υπέροχα για ρομαντικές ψυχές.
Και αυτά μέχρι την είσοδο το ελληνικό εφαιαρ που ο αγαπητός πιλότος έκανε τις πρώτες ανακοινώσεις. Είμαστε προς αθήνα και μας έχουν ενημερώσει για μια έντονη καταιγίδα, λόγω της οποίας το αεροδρόμιο ανοίγει και κλείνει για απογειώσεις και προσγειώσεις κατά περίπτωση. Θα κάνουμε μια δοκιμή να προσεγγίσουμε και αν δεν καταστεί εφικτό, θα κατευθυνθούμε προς σαλόνικα και βλέπουμε. Εγώ χαλαρός και κύριος, γιατί άλλωστε ούτε αναταράξεις είχε ούτε τίποτα. Βέβαια στο βάθος ένα σύννεφο πηχτό φαινόταν, όπως και κάποια αστραπόβροντα αλλά τι να κάνεις, ο καθένας έχει την μοίρα του.
Μετά απο κάποια ώρα, ο πιλότος μας μίλησε και πάλι. Δεν κατέστη εφικτό να κατεβούμε και είμαστε ήδη στον δρόμο προς σαλονίκη. Εκεί θα έχουμε αναμονή έως πάρουμε νέες οδηγίες. Έτσι και έγινε. Αφού ακουμπήσαμε μια χαρά την σαλονίκη, παρκάραμε στην πίστα και περιμέναμε εντός του αεροσκάφους. Το πλήρωμα μας έφερε ένα νεράκι, ναναι καλά. Στην επόμενη ανακοίνωση που επιβεβαίωνε το φόρκαστ που έβλεπα για άνοιγμα του καιρού μετά τις 10 το βράδυ, ξεκίνησα να σκέφτομαι εναλλακτικές. Ποιος περιμένει 4 ώρες στο αεροπλάνο; Πάμε να ξεσαλώσουμε στην σαλονικάρα και να μπουκώσουμε δυο τετραγωνικά μπουγάτσα να γίνουμε γαμώτο. Αλλά όλα τα ωραία κρατάνε λίγο. Οι μαλακίες που άρχισαν να ξεστομίζονται απο τους επιβάτες ήταν σαν ναρκοπέδιο. ήταν σαν ένας διαγωνισμός ποιος θα πει την μεγαλύτερη! Δεν ήταν όμως αστείο, ήταν τρομακτικό γιατί οι άνθρωποι τις πίστευα τις μαλακίες που έλεγαν και αν ήταν στο χέρι τους, θα τις εφάρμοζαν.
Ο πρώτος και καλύτερος ήταν ένας κυριούλης που μόστραρε στις αεροσυνοδούς ότι είχε κάνει στα αεροπλάνα και ξέρει. πως λέμε έχω κάνει στα καράβια και ήταν ο άλλος μούτσος ή πως λένε κάτι τύποι είμαι υπάλληλος του τάδε υπουργείο και κανονικά είναι κλητήρες (Δεν έχω κάτι με τους κλητήρες, αλλά ρε φίλε μην μας λες υπάλληλος του υπουργείου οικονομικών ή εθνικής άμυνας γιατί ακούγεται γουστόζικο. κλάσε μας κάπου δηλαδή.). άρχισε να λέει προς τις αεροσυνοδούς ότι ο πιλότος δεν προσπάθησε να προσεγγίσει το αεροδρόμιο όπως μας είπε στην ανακοίνωση, γιατί αν το έκανε αυτό θα έπρεπε να κάνει τάτς και αν δεν του βγαίνει να κάνει γκόου και μας έδειχνε πως κάνουν τατς εν γκόου με το χέρι πάνω στην οθόνη του κινητού (την νεα κασετίνα παπαράτος σιγαστρέτα των σημερινών 75/80 που την είχαν πρώτο τάμπλετ). Μάλιστα για να μας πείσει οτι αυτός έχει δίκιο, μας μόστραρε ότι έχει κάνει στα αεροπλάνα, χίθροου, φρανκφουρτη κλπ. Γιατί άλλωστε αν είσαι πιλότος ή κάτι σχετικό, απλά δηλώνεις “έχω κάνει αεροπλάνα” και δεν δηλώνεις θέση απευθείας για να έχουν βαρύτητα αυτά που λες. Να τα μυρίζεστε παιδιά αυτά, γιατί στην χώρα του ότι δηλώσεις είσαι, πρέπει να έχουμε τα αυτιά μας ορθάνοιχτα.
Τι να πουν και οι αεροσυνοδές. τον έκοψαν με ένα “ας μην κρίνουμε τις αποφάσεις του πιλότου που θέλησε να προστατέψει 196 ζωές, να μην ρισκάρει και να τις προσγειώσει με ασφάλεια”. τις θαύμασα, είναι εξαιρετικός τρόπος για να πεις στον άλλον ότι είναι ηλίθιος αλλά δεν μπορείς επειδή φοράς στολή. Ύστερα, πέρασε ένας άλλος κυριούλης. Αυτός δεν έκατσε να κάνει μάθημα, περνώντας φουριόζος για το πιλοτήριο που ήθελε να μιλήσει στον πιλότο, απλά μας έλεγε δεν είναι πράγματα αυτά, το αεροδρόμιο ανοίγει, γιατί πρέπει να περιμένουμε τόση ώρα, απαράδεκτο. Και όντως πήγε και χτύπησε την πόρτα στο πιλοτήριο, το εννοούσε οτι ήθελε να πει στον πιλότο τα παράπονα του και τι να κάνει. Αλήθεια λέω, το πίστευε με όλο του το είναι και με μια αυτοπεποίθηση που θαύμασα, που δεν είχα ποτέ, ούτε για να πω στην μάνα μου ότι προτιμάω το κίτρινο μπουφάν απο το πράσινο.
Ύστερα μίλησε μια κυριούλα ότι γιατί καθυστερούμε και δεν φεύγουμε, έχει μια πτήση ανταπόκρισης για Κω και δεν θέλει να την χάσει. Την συγκεκριμένη μαλακία (την κρίνω έτσι γιατί όταν παίρνονται αποφάσεις σε έντονες κακοκαιρίες και όχι για άλλους κλάιν μάιν λόγους που μπορεί να καθυστερήσει ένα αεροπλάνο, το να ρωτάς γιατί αργούμε όταν γίνεται κατακλυσμός, για εμένα είναι μαλακία.-) την έχω ακούσει και απο ανθρώπους το εξωτερικό και θαυμάζω την υπερμέγιστη σιγουριά τους ότι σε έναν τέτοιο καιρό δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο να βρίσκονται σε μια πτήση και να περάσουν μέσα απο μια βαριά κακοκαιρία ώστε να φτάσουν στην ώρα τους. Ευτυχισμένοι άνθρωποι ρε φίλε, τι να πεις, εμείς ζούμε με αγχώδεις διαταραχές που σκεφτόμαστε (υπέρ του δέοντος) και αυτοί επιπλέουν.
Σειρά είχαν κάτι παλικάρια απο το εξωτερικο, που έδειχναν μηνύματα απο φίλους τους που έφυγαν κανονικά λέει απο το αεροδρόμιο, οπότε εμείς γιατί πρέπει να περιμένουμε. Ντίπ νιονιό δηλαδή ότι αν είσαι ήδη στο αεροδρόμιο και ανοίξει ακόμα και για 5-10 λεπτά και είναι η σειρά σου, θα φύγεις. Αν όμως είσαι μισή ώρα μακριά, πότε θα ξέρεις ρε χαμένε αν θα το προλάβεις ανοιχτό η όχι; Ευτυχώς οι αεροσυνοδές ξέρουν να λένε το παραπάνω σε άπταιστα ελληνικά και αγγλικά με εύσχημο τρόπο.
Γιατί δεν μας αφήνουν να βγούμε έλεγαν οι περισσότεροι, χωρίς ένας να μπορεί να σκεφτεί ότι θα πρέπει να ξαναπεράσουμε έλεγχο για να ξαναμπουμε και οτι μια τέτοια διαδικασία για να ξαναμπούμε θα έπαιρνε τόση ώρα που κιαν είχαμε μια πιθανότητα να φτάσουμε και να προσγειωθούμε αθήνα, αυτή θα είχε καεί όσο ακόμα μας έλεγαν πως να δέσουμε την ζώνη. Αλλά αυτό θέλει επίσης μυαλό και το αεροσκάφος εκείνη την στιγμή μέσα, δεν είχε ούτε αλεξίπτωτα.
Έπεσα σε βαθιές σκέψεις όσο περιμέναμε. 400 χρόνια σκλαβιάς ρε φιλέ, μας το διέλυσαν το δνα. Δεν μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να έχουν το παραμικρό μέσα τους κοινό με τα λαμπρά σκεπτόμενα μυαλά που έβγαλε αυτή η χώρα στην αρχαιότητα. Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι περιττός πλέον. Κανονικά την ιστορία μας πρέπει να την γράψει ανθρωπολόγος για το πως το δνα μας αλλοιώθηκε και έχουμε φτάσει στο άικιου σανταλόξυλου που έχει ο μέσος νεοέλληνας σήμερα. Σκέφτηκα πως είναι δυνατόν να νιώθει τόσο σίγουρος ένας άνθρωπος που να απαξιώνει ένα σχήμα απο επιστήμονες και επαγγελματίες στο οικοσύστημα της αεροπλοίας, που αναλύουν δεδομένα και παίρνουν αποφάσεις πρώτα απο όλα για την ανθρώπινη ζωή και ύστερα για τα υπόλοιπα. Πόση αυτοπεποίθηση θέλει (και μάλλον όχι απαραίτητα μυαλό) για να επιμείνεις ότι ο πιλότος έπρεπε να κάνει τατς ντάουν ρε γαμώτη. Να θες εσύ ο τίποτας και ο πουθενάς να μιλήσεις στον πιλότο, τον κυβερνήτη του αεροσκάφους, να κρίνεις την επιλογή του; Να κρίνεις ένα σύστημα απο μετεωρολόγους, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας και όποιον άλλον συμβάλει, εσύ ένας τυροπιτάς. Πως γίνεται να είσαι τόσο βέβαιος, αγνοώντας τον αστάθμητο παράγοντα, εντάξει σε ένα απο τα ασφαλέστερα μεταφορικά μέσα, αλλά όταν έχεις απο την άλλη μια επική κακοκαιρία, ότι θα φτάσεις, ότι θα γίνει η πτήση ανταπόκρισης στην ώρα της και παραπονιέσαι γιατί αργούμε. Πως γίνεται να μην μπορείς να κάνεις την απλή σκέψη ότι αν μια πόρτα ανοίγει και κλείνει και είσαι δίπλα της, μπορείς να φύγεις με το που ανοίξει αλλά αν είσαι μισή ώρα μακριά μπορεί να την βρεις κλειστή και να πρέπει να περιμένεις απόξω ώρα. Λένε πως ο μπουκόφσκι είπε πως οι έξυπνοι άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες και οι ηλίθιοι γεμάτοι αυτοπεποίθηση και μετά απο αυτό που έζησα, δεν μπορώ να μην συμφωνήσω περισσότερο. Είναι ένα τατουάζ που θα μπορούσα να το κάνω ακόμα και στο κούτελο.
Για την ιστορία, μια ώρα μετά την σαλονίκη ξεκινήσαμε γρήγορα γρήγορα. Η πτήση για αθήνα υπο κσ είναι κανένα 40 λεπτο για να προλάβουμε να πιούμε τον χυμούλη που μας κερνάνε. Περίπου στο 40λεπτο μας ενημέρωσε ο πιλότος ότι η κακοκαιρία έχει ενταθεί και δεν προλάβαμε, οπότε βολτάρουμε στην βόρεια εύβοια κρατώντας την θέση μας μέχρι να πάρουμε το οκ. Και το πήραμε. Και όταν ο πιλότος έκανε την καλή και μπήκε στην συννεφιά και έκανε μια καλή απότομη βύθιση το αροπλάνο, όλοι αυτοί που ήταν σίγουροι και έλεγαν τα δικά τους για τατς εν γκόου, αναφώνησαν ένα μεγάλο μακρόσυρτο Α, σαν αυτά που κάνουν στα τρενάκια του τρόμου και μοσχοβόλησε μέντα απο τις σταμπωτές που έφυγαν. Η πτήση απο σαλονίκη προς αθήνα στο σύνολο ήταν μιαμιση ώρα (για τους έξυπνους), χώρια που για να πάρουμε τις βαλίτσες περιμέναμε άλλες 2μιση ώρες γιατί είχαν κρασάρει τα πάντα στο αεροδρόμιο και σε κακοκαιρία δεν επιτρέπεται να βγάζουν βαλίτσες απο το αεροπλάνο. Αντί λοιπόν να φτάσω στις 6 το απόγευμα, έφτασα σπίτι στις 4 το πρωί, αλλά τουλάχιστον έφτασα και δυστυχώς όχι σοφότερος, αλλά πιο προβληματισμένος με τον κατιμέ που κυκλοφορεί εκεί όξω.
Ο πιλότος αρχηγός έκανε εξαιρετική δουλίτσα όσο αφορά εμένα σαν επιβάτης που δεν το βίωσα δύσκολα και έχω περάσει πιο δύσκολες πτήσεις. Μπράβο στον πιλότο, μπράβο στις αεροσυνοδές που δεν μας πετάνε γιαούρτια με αυτά που ακούνε κάθε φορά και ένα ωρέ που πάμε σαν ανθρωπότητα και σαν λαός, όταν δίπλα μας τέτοιοι άνθρωποι ψηφίζουν και αναπαράγονται.
Προτείνω στις πτήσεις ακουστικά με νόιζκανσελέησο ή ωτοασπίδες, για ξέγνοιαστο ταξίδι απο θορύβους, μωρά που κλαίνε και μαλακίες που πετάγονται εκατέρωθεν σε τέτοιες καταστάσεις. Επίσης μια μασκούλα για τα φώτα είναι επίσης ότι πρέπει. Ότι δηλαδή μας δημιουργεί απόσταση ασφαλείας απο τους υπολοίπους, το προτείνω.
υ.γ: η φώτο είναι απο το ταξίδι όταν μπήκαμε στο λεωφορείο και έριχνε καρέκλες αφού μας άφησαν να προσγειωθούμε. Φαντάσου τι γινόταν πριν που ήθελε και τατς ντάουν ο μαλάκας! (Τα αποτελέσματα του ντάνιελ τα είδαμε τελικά στην χώρα. Και να φανταστείς ότι μια σκέψη μου περασε απτο μυαλο να πήγαινα με τρένο αθήνα αλλά εκτός απο το ατύχημα των τεμπών, τελικά καταστράφηκε και η γραμμή με ορίζοντα αποκατάστασης τα δυο χρόνια, εκείνο το βράδυ.)
