Menu Close

Γύρισε στη φύση. Κυριακές-(εθνικές)γιορτές-αργίες ανοιχτά

Εντάξει, μια ματιά να ρίχνεις στο μπλογκ μου, θα έχεις καταλάβει ότι όλα γράφονται με χρονοκαθυστέρηση. Γιαυτό λοιπόν 27 Νοέ, θα σου γράψω για την εξόρμηση της 28ης Οκτ.

Γκώσαμε απο πόλη παιδιά και πήραμε τα βουνά. Φτάνει το γκρι και μάντεψε, μια δυο ωρίτσες απο αθήνα, υπάρχουν εποχές και έτσι μπορείς να απολαύσεις τα υπέροχα χρώματα του φθινοπώρου και την επίσης υπέροχη γεύση της καθαρής προβατίνας (γιατί νταξ αν είσαι του σούσι, το πολύ να πας αράχωβα για σκι).

Μπήκαμε στο ρούσκι προντούκτ λάδα νίβα και φύγαμε. Το σκ είχε μεγάλα σχέδια με πολλά χλμ εκτός δρόμου και ένα ωραίο τουρ στα βουνά που εγκαταλείψαμε νωρίς (και κάθε εμπόδιο σε καλό βέβαια) γιατί παρόλο που ήταν Σάββατο η αργία, οι ξενώνες ήταν γιομάτοι απο την Παρασκευή κιόλας, οπότε λίγο το ρούσκι προντούκτ που πάει με 90, λίγο μια καμμένη λάμπα που πρέπει να λύσεις όλη τη μάσκα για να την αλλάξεις και το Κυριακοχώρι  το είδαμε νύχτα που ήταν και η αφετηρία. Δε μας χάλασε όμως. Μπορεί να φτάσαμε αργάμιση αλλά ο κλασσικός παραδοσιακός καφενές-μινι μάρκετ-ταβέρνα-κοινωνικές εκδηλώσεις-τουνόουασμπέτα-κυνηγοί μήτινγκ πόιντ-παραδοσιακά προϊόντα-ξενώνας ήταν ανοιχτό, τα κάρβουνα ήταν ακόμα αναμμένα και οι πανσέτες στα σελοφά. Το κρασί χύμα στα μπουκάλια και να οι πατάτες και να οι σαλάτες και να τα τζατζίκια και να τα λουκάνικα και να οι θρομβώσεις και όλοι ευτυχισμένοι.

Ήταν και ο κυρ-αποστόλης εκεί και ευτυχώς ο ξενώνας του είχε και ένα δωμάτιο να στεγάσει τα όνειρα μας για ένα σκ στα βουνά (ήμεθα και ρομαντικοί βεβαίως βεβαίως). Και πριν πας να απλώσεις το κορμί σου στο δροσερό δωμάτιο, μετά απο την παραπάνω δοκιμασία των ζωτικών σου οργάνων, πρέπει να πας μια βόλτα νυχτερινή ώστε να περάσει και λίγο οξυγόνο στα όργανα.

Αφού σφάξαμε 2 βαζάκια χομμέητ γλυκό του κουταλιού κολοκύθι και μήλο πάνω σε γιαουρτάκι της περιοχής με 6,7% λιπαρά, βγήκαμε απο το μαγαζί και ροβολήσαμε στη πλατεία του χωριού. Μικρή και ωραία, 2 μαγαζιά όλα κιόλα, 2 εκκλησίες, καλοί δρόμοι για να πας και αρκετές περιοχές κονδά αν είσαι κυνηγός, για καρτέρια. Μόνιμοι κάτοικοι δεν νομίζω πάνω απο 15 αλλά δεν θες και παραπάνω. Στην ιστοσελίδα του χωριού είχα δει οτι γίνονται πράγματα στην περιοχή (και μόνο που έχει ιστοσελίδα με πληροφορίες, ε είναι χρόνια μπροστά και μπράβο στο σύλλογο) και φαινόταν απο τις λεπτομέρειες ότι υπάρχει χορηγός.

Και η μέρα ξημέρωσε. Ζήτω το έθνος και χρόνια πολλά, Βουρ για καφέ (οι άλλοι) και για κουρασάν σοκολάτα και βερίκοκο με αμίτα μόσιο (για εμέ) και πάνω στο μπλα μπλα με τους ντόπιους, μάθαμε ότι το μεσημεράκι θα έχει σουβλιστά στο άλλο μαγαζί και ζωντανή(οί) μουσική(οί). Και δεν έφτανε μόνο αυτό, την επόμενη μέρα είχε και πεζοπορία 14 χλμ προς τα βουνά και κάπου εκεί έπαιξε ένα μαλφάξιο στα σχέδια που κάναμε για να οργώσουμε τα χωριά και αφού ο κυρ-αποστόλης είχε το δωμάτιο και ελεύθερο και για Σαββάτο βράδυ, γιατί να μην τα συμπυκνώσουμε όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα;

Έτσι ξαναμπήκαμε στο ρούσκι προντούκτ με σκοπό να πάμε μια βόλτα κάπου γύρω και μεσημέρι να είμαστε πίσω για να προλάβουμε τα σουβλιστά! Και μετά απο έναν ωραίο δρόμο μέσα στα δέντρα και τα πεσμένα φύλλα, λίγο χωματόδρομο με μικρό δείκτη δυσκολίας και αρκετή βροχή, φτάσαμε στη Γραμμένη Οξυά. Εκεί προς ευχάριστη έκπληξη μας είχε όχι μόνο αρκετό κόσμο, αλλά σημαίες, ηχεία που έπαιζαν Βέμπο και άλλα τραγούδια της εποχής (που μου θύμισαν γιορτές που κάναμε στο σχολείο) και ωραία διάθεση.

Με το που πατήσαμε το πόδι μας στην πλατεία ήρθε ο κόσμος να μας καλωσορίσει με ένα μπουκάλι τσίπουρο και φρεσκοψημένα κάστανα. Εντύπωση μου έκανε ότι σε γενικές γραμμές ήταν ηλικίες απο 40+ και πολλοί ήταν άνθρωποι που είχαν πάει Αθήνα για δουλειά κλπ αλλά δεν άντεξαν και το έσκασαν για πίσω. Μιλήσαμε για ώρα μαζί τους και κάπου πήρε το μάτι μας μια βιτρίνα με σουβλιστά και λέμε να πάμε να εξερευνήσουμε το χώρο.

Ήταν ένα πετρόχτιστο “εντευκτήριο” όπως το λένε, που είναι επίσης καφενές-ταβέρνα-μινι μάρκετ κλπ. Ο κόσμος χαρούμενος μέσα, όλοι μαζί μια παρέα, μας δέχτηκαν όμορφα και μας κάθισαν κοντά στο τζάκι. Είχαμε υποσχεθεί σουβλιστό στο Κυριακοχώρι και έτσι δεν ακουμπήσαμε κρέας (!) αλλά ένα γαλακτομπούρεκο φρέσκο το χτυπήσαμε και ήταν νοστιμότατο. Αφού μάθαμε πληροφορίες για την περιοχή και είδαμε την ώρα που χτύπησαν οι καμπάνες για να επιστρέψουμε στο αρνί, σηκωθήκαμε, πήραμε χομμέητ μαρμελάδες και χυλοπίτες, είπαμε στο επανιδείν και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Η πλατεία στο Κυριακοχώρι γεμάτη από αυτοκίνητα και το γλέντι είχε ήδη ξεκινήσει. Βρήκαμε όμως και τραπέζι και φαΐ και κρασί οπότε όλα καλά. Το συγκρότημα πολύ καλό, ωραίες φωνές και όλα ήταν όπως πρέπει για να πούμε ότι ήταν ένα πολύ καλό απόγευμα. 

Και η ώρα πέρασε, και το γλέντι τελείωσε και εμείς πάλι μετά τον χαμό με το φαί, είπαμε να κάνουμε μια μικρή προ πορεία-ζέσταμα για την επόμενη ημέρα.

Έτσι και έγινε, έγχρωμη φωτοτυπία απο πρωινό και στην πλατεία για να μαζευτούμε και να ξεκινήσουμε την πεζοπορία μας στο λεγόμενο “σηκωμένο αυλάκι“. Να πούμε εδώ ότι η οργάνωση ήταν απο τον ποδηλατικό άθλο ρούμελης και το ηβέντ είχε μέηνλη κόσμο που δουλεύει στην οικογένεια στεργίου μιας και εκτός του ότι η εταιρεία έχει ομάδα πεζοπορίας (!) ο Στεργίου είναι απο το κυριακοχώρι και ο άνθρωπος κάνει κάλά πράγματα για τον τόπο του και μπράβο του. Και ξεκινήσαμε με τον πλοηγό μέσα στο δάσος για αρχή και σιγά σιγά ανεβήκαμε. Στα τσεκποιντς μας περίμεναν νερά, τσίπουρο και λουκούμια, ότι πρέπει δηλαδή για να αφήσεις το περπάτημα και να αράξεις στη φύση αλλά όοοοχι, εκεί να σε τραβάνε να συνεχίσεις και πιο ψηλά. Δίκιο είχαν όμως γιατι απο τα 1400+ μέτρα υψόμετρο είχε πολύ ωραία θέα (αν άντεχες να φτάσεις πάνω να την δεις και δεν είσαι καμιά μπουγάτσα γκουχ γκουχ).

Αφού απολαύσαμε την θέα, σιγά σιγά μας πήρε η κατηφόρα να ξαναφτάσουμε στα 910+ μέτρα του χωριού, να πάρουμε το αναμνηστικό μας και να ανανεώσουμε το ραντεβού για την επόμενη χρονιά.

Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι υπάρχει κόσμος που επιστρέφει γιατί πλέον δεν αντέχει την Αθήνα. Εντάξει, δεν θα πας να μείνεις εύκολα στα χωριά των 15 κατοίκων αλλά στα κεφαλοχώρια αν είσαι ψημένος ή στις κωμοπόλεις αν θέλεις να βλέπεις και τίποτα άλλο εκτός απο λύκους και να έχεις ένα ιατρείο κοντά. 

Η ελληνική φύση είναι υπέροχη αν ψαχτείς λιγουλάκι και αυτό που μάθαμε είναι οτι με λίγο παραπάνω αναζήτηση, υπάρχουν πολλές ομάδες που κανονίζουν ηβέντ για μάουντεν μπάηκ, ή περπάτημα στην φύση και αξίζει να στηριχθούν. Ο κόσμος που είδαμε σε αυτές τις ομάδες, είναι αρκετά ευχάριστος και σε χρόνο μηδέν γίνεσαι μέλος της παρέας και η εκδρομή σου δίνει ένα απαραίτητο κικ ώστε να επιστρέψεις στην πόλη και να σιχτιρίσεις μέχρι την επόμενη φορά.

Μπράβο σε όσους διοργανώνουν τα ηβέντ, μπράβο σε όσους δεν ξεχνάνε τον τόπο τους και μπράβο σε όσους επιστρέφουν στους τόπους τους (και μπράβο σε όσους έκατσαν και έφτιαξαν τα γλυκά και τις χυλοπίτες.. νοστιμότατα όλα!)

Share this post...
Share on facebook
Facebook
0
Share on twitter
Twitter

Leave a Reply

Connect with:

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.