“Τζάμπολ είναι η διαδικασία που ακολουθείται στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης προκειμένου να κριθεί η κατοχή της μπάλας.” Jump-roll είναι ένα δικό μου ευφυολόγημα για τις ανάγκες του τίτλου σχετικά με το πόστ περι καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο και για να κάνω εντυπωσιακή είσοδο το κείμενο λέμε, ο καλλιτέχνης.
Νταξ δεν είναι μυστικό οτι ασχολούμαι στο μπακ-όφφι αθλητικών διοργανώσεων και έχω βρεθεί και σε Παραολυμπιακές διοργανώσεις και σε διοργανώσεις Σπέσιαλ Ολύμπικς (ναι, υπάρχει διαφορά για όσους δεν ξέρουν). Με αυτές τις εμπειρίες, νόμιζα (!) ότι είχα μια παραπάνω οικειότητα με τα άτομα με αναπηρία, μέχρι που έκανα κιάλλες γνωριμίες σαν σωστός ιντροβέρτεντ έξτροβερτ (τι τραβάτε κιεσείς το ξέρω). Εκεί κάπου συνειδητοποίησα ότι “ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ;”, γιατί εντάξει, η ζωή έχει και άλλες ασχολίες πέρα απο τις ράμπες αναπήρων που ο μέσος άνθρωπος έχει ασχοληθεί κάποια στιγμή στην ζωή του (είτε για να παρκάρει αφού το πεζοδρόμιο είναι ψηλό για να καβαλήσει, είτε για να φωνάξει σε αυτόν που πάρκαρε σε αυτές). Η ζωή έχει ένα μπανάκι στην θάλασσα, έχει ένα μπανάκι στο σπίτι, έχει ένα ποτάκι σε ένα μπαρ, έχει ανηφόρες και καλντερίμια με κυβόλιθους (πολύ ρομαντικά δεν λέω μωρέε αλλά αν ρολλάρεις, ε ντάξ! είναι κάπως όταν περνάς απο πάνω με αυτοκίνητο που στολίζεις τον δήμαρχο γιατί χαλάς τις αναρτήσεις και τα λάστιχα αλλά σε πιο ατομικό επίπεδο και χωρίς τις αναρτήσεις).
Που κολλάνε αυτά με την καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο; κολλάνε γιατί είπα οτι πρέπει να κάνω εντυπωσιακή είσοδο και να παρουσιάσω μέσω Λαμίας πως έφτασα στην σκέψη και το ποστ μαναμ!
Αφού λοιπόν φτάσαμε στο “ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ” το παραπάνω, ξεκίνησα το ψάξιμο στο ίντερνετς. Εκεί πήρα μια πρώτη εικόνα απο τους ειδικούς Η αναπηρία είναι κουλ – Home | Facebook και σιγά σιγά η δικτύωση στα σόσιαλ ξεκινά! Σε επόμενο λέβελ ακολούθησα την Γεωργία που είναι αθλήτρια και νάναι καλά ο αλγόριθμος του ίνστα και του ΦΒ βρήκα ακτιβ κόσμο στον χώρο του ίντερνετ που έχει όλη την καλή διάθεση να μοιραστεί την καθημερινότητα του μαζί μας. Εσύ ήξερες πχ τις Ρολλέτες;
Επανέρχομαι λοιπόν στο θέμα και λέω ότι πρόσφατα είδα μια ανάρτηση των κούλ τυπακίων στο ΦΒ αναφορικά με την ζωή των αναπήρων το 2021 και συνέντευξη του Γρηγόρη και του Σπύρου πουναι και οι δημιουργοί της κουλ σελίδας. Εκεί είδα κάποια απο τα πράγματα που ανυπομονούν να δουν να συμβαίνει το 2022, που είναι μεταξύ άλλων το – ελπίζουμε προσβάσιμο γήπεδο της ΑΕΚ, την πιλοτική εφαρμογή του προσωπικού βοηθού και ίσως μια κριποπαρτάρα στην Αθήνα.
Απο εκείνη την στιγμή μου κόλλησε μια σκέψη που ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει λίγο παραπάνω στην ευαισθητοποίηση (;) ή μάλλον στην καλύτερη κατανόηση του κόσμου.
Γενικά όλοι γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα τα πράγματα γίνονται α ρ γ ά. Ειδικά τα πράγματα που έρχονται απο το εξωτερικό μπορεί πλέον να γίνονται βάιραλ (τρομάρα σας) λόγω της τεχνολογίας αλλά με κλασσικό τρόπο ο έλληνας ξεκινά να σαπορτάρει και στην πορεία καταλαβαίνει το γιατί! Οπότε ίσως σε κάποια θέματα θέλει ένα μπουστεράκι (μέρες κοβιδ πουναι) για να γίνει η καθημερινότητα των ατόμων με αναπηρία λίγο πιο εύκολη. (Ναι φίλε αναγνώστη, και η δική σου η καθημερινότητα σίγουρα δεν είναι καλύτερη (τσώπα τσώπα) που έφαγες μια ώρα στο ποτάμι κολλημένος στην κίνηση αλλά νταξ).
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, πέρασα μια βόλτα απο Τόκυο και κοίτα να δεις, έτυχε να κάνω κάτι μερεμέτια στην εγκατάσταση της καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο. Δυνατό σπόρ, μέταλλο, πάθος, ανατροπές (διπλής) και ωραίες στιγμές όπως και στο Ριο το 2016. Ένα απόγιομα όμως πήγα να κάνω μια βολτίτσα στο φαν παρκ που υπάρχει σε κάθε ολυμπιακούς και Πάρας που έχουν μαγαζά οι χορηγοί, φαγητό και αθλοπαιδιές για να γνωρίσει ο κόσμος διαφορετικά αθλήματα και να δοκιμάσει. Έτσι σε κάποια φάση πέρασα απο ένα μικρο γηπεδάκι με μπασκέτες που ήταν πολλά πιτσιρίκια σε αμαξίδια και έπαιζαν μπάσκετ. Λέω, κοίτα να δεις οι κερατάδες, τα έφεραν εκδρομή απο κάποιο σχολείο να ξεσκάσουν και να παίξουν. Κάποια στιγμή παρατηρώ ότι μετά απο έναν γύρο, τα πιτσιρίκια σηκώνονται και κάθονται άλλα που ήταν στην σειρά με τους γονείς του για να παίξουν!
Πάμε πάλι, οι γονείς είχαν πάρει τα πιτσιρίκια τους και περίμεναν στην σειρά για να κάτσουν τα παιδάκια τους σε αμαξίδιο και να παίξουν μπάσκετ.
Ξαναδιάβασε την απο πάνω πρόταση και κάντη σιμιουλέησο σε ελληνικό έδαφος.
Ο μέσος έλληνας που δεν περνάει κάτω απο σκάλα γιατί θα έχει κακή τύχη, θα έβαζε το παιδάκι του στο αμαξίδιο να παίξει μπάσκετ. Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα! Το γιαπωνεζάκι απο μικρό κατάλαβε πως είναι να κινείται στο αμαξίδιο, ότι μπορεί να κάνει αθλητισμό, ότι η ζωή μπορεί να γίνει και αλλιώς και είναι οκ. Την ίδια στιγμή που εσύ ακόμα σκέφτεσαι την παραπάνω πρόταση και χτυπάς ξύλο σαν στο μιστερ μιγιακι για να μην σου τύχει κάτι τέτοιο. Νταξ κανείς δεν το έκανε επίτηδες, κάποιοι ίσως ήταν απρόσεχτοι, κάποιοι δεν το σκέφτηκαν κάν όταν ήθελαν να κάνουν μια βουτιά αλλά όλα είναι στην ζωή και κάποια στιγμή πρέπει να ξεκολλήσει το κεφάλι και να δούμε παρακάτω απο τους “ήρωες της ζωής”!
Και χωρίς να σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν γίνεται! Στα σπέσιαλ Ολυμπικς τα λένε “Αθλητικά Προγράµµατα Μεικτών Οµάδων (UNIFIED SPORTS)” που τι συμβαίνει πρακτικά; “επιτρέπουν σε άτοµα µε νοητική αναπηρία (που αποκαλούνται Αθλητές) και άτοµα χωρίς νοητική αναπηρία (που αποκαλούνται Συμπαίκτες) της ίδιας περίπου ηλικίας και αθλητικού επιπέδου, να συµµετέχουν σε µεικτές οµάδες, τόσο στην προπόνηση, όσο και σε αγώνες.”
Γιατί δηλαδή (και συγγνώμη αν έχω χάσει επεισόδια αλλά λίγο το έξω λίγο ο κόβιδ δεν παρακολουθώ τα δρώμενα στον Ελλαδικό χώρο) γιατί πχ να μην οργανωνόταν ένας αγώνας μπάσκετ σε αμαξίδια με μεικτές ομάδες απο άτομα με και χωρίς αναπηρία; Αθλητές επαγγελματίες, ερασιτέχνες, κόσμο που (έλα τώρα) βλέπει αμαξίδιο και νιώθει ένα κάτι ή που θα ήθελε να κάτσει πάνω να δει πως είναι και να σπάσει τα κολλημένα γρανάζια της κάθε δεισιδαιμονίας, ταμπού, προκατάληψης κλπ.
Η αλήθεια είναι πως για να μην είμαστε μηδενιστές, ο μέσος έλληνας έχει ευαισθητοποιηθεί στο θέμα της αναπηρίας (νταξ υπάρχουν και οι άλλοι..) απλά το προσέχω να μην παρκάρω στην ράμπα είναι ωραίο, είναι υπέροχο αλλά το θα βρεθούμε σήμερα με τον φίλο μας τον Κώστα και πρέπει να βρούμε μια καφετέρια με τουαλέτα για ανάπηρα άτομα, έχει μεγάαααααααααααααααλη διαφορά! Το να πάμε να πάρουμε τον Κώστα αν δεν έχει δικό του αυτοκίνητο και να βάλουμε/βγάλουμε το αμαξίδιο στο πορτμπαγκαζ έχει μεγάλη διαφορά. Το να κανονίσουμε διακοπάρες σε νησάρα με τον Κωστα και θέλουμε προσβάσιμη παραλία έχει διαφορά. Ποια είναι η διαφορά; Όχι, δεν είναι οτι ο Κώστας είναι ανάπηρος η διαφορά. Η διαφορά είναι οτι ο Κώστας είναι δικός μας άνθρωπος, φιλαράκι, στην παρέα και μας νοιάζει αν η τουαλέτα του μαγαζιού (που πριν ήταν αποθήκη) έχει 150 σκαλιά 4 υπόγεια στη γη. Μας νοιάζει να βγεί απο το σπίτι να πιεί ένα ποτάκι να μας πει τα νέα του. Μας νοιάζει να μπορεί να μπεί στην θάλασσα ο Κώστας και να μην δούμε μαζί το παρακάτω υπέροχο σκηνικό που χωρίς τον κώστα κανείς δεν θα έδινε και μεγάλη σημασία..
Ίσως λοιπόν πέρα απο τα ευχολόγια και τις ράμπες, αν το κάνουμε λίγο πιο δικό μας το θέμα, ίσως τότε τα πράγματα πραγματικά αλλάξουν (σε μια αντί για δυο γενιές), ίσως το παιδάκι δεν πάει να δώσει κέρματα σε κάποιο άτομο σε αμαξίδιο, ίσως ο κύριος/ η κυρία που φτιάχνει την παραλία δεν θα την έκανε σαν τις παραπάνω φώτο. Και ειλικρινά όμως, αν όποιος έφτιαξε το παραπάνω μονοπάτι είχε έναν Κώστα σε αμαξίδιο, θα το έφτιαχνε όπως το παραπάνω; Δεν νομίζω Τάκη.
Οπότε προσωπικά πιστεύω ότι οι Γιαπωνέζοι έκαναν κάτι πολύ σωστό και θα ήθελα να το δω να συμβαίνει στην Αθήνα, στην Ελλάδα.
Με τις σόσιαλ δικτυώσεις που έκανα, έμαθα κιόλας οτι το Μαρούσι έχει την δική του ομάδα για καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο. Το ήξερες;
Το ήξερες ότι υπάρχει φιλμάκι για το No Heroes που είναι φιλμάκι για την ομάδα, τους αγώνες, τις προπονήσεις κλπ που κάνουν;
Πραγματάκια γίνονται αλλά αν κρίνω απο τα λάηκ και τα σεαρ που είδα στα αντίστοιχα ποστς, δεν βγαίνουν παραέξω. Οπότε ίσως το 2022 θα έπρεπε να γίνει ένα ακόμα μεγαλύτερο μπάζ ώστε να εκμεταλλευτούμε τις υπάρχουσες συνθήκες ευαισθητοποίησης και να πάμε σε πρακτικό λέβελ.
Τζαμπ ρολ λοιπόν και κάμερα σε εμένα! (ήξερες ότι αν χρειαστεί κάποιος με αμαξίδιο βοήθεια σε κάποια σκαλοπάτια, η πίσω μεγάλη ρόδα πρέπει πάντα να ακουμπάει έδαφος και να μην φέρνεις το αμαξίδιο στον αέρα; εγώ όχι, μέχρι που χρειάστηκε!)
Τα κουλ ταπάκια κάνουν πολύ καλή δουλειά για όσα θα θέλαμε να ρωτήσουμε και ντρεπόμασταν έως τώρα! Ακολουθήστε τους.
