Δύο ψωμάκια με σάλτσα απο 1000 νησιά, γαλοπούλα και ένταμ. Δυο ψωμάκια βούτυρο με μαρμελάδα. Ένας χυμός μάνγκο αραιωμένος με σόδα. Μια παρολίγο κρίση πανικού. Γιατί το πρωινό είναι το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας που μας δίνει ενέργεια για να φέρουμε εις πέρας την ρουτίνα ώστε να γυρίσουμε, να κοιμηθούμε και να ξυπνήσουμε φρέσκοι την επόμενη να φάμε το ίδιο πρωινό και να κάνουμε τα ίδια πράγματα.
Και καθώς τρώς την όγδοη μπουκιά απο το ψωμάκι που τις τελευταίες 47 μέρες ετοιμάζεις με την ίδια επιμέλεια και τα ίδια υλικά, το μυαλό λέει κάπου ώπα, κάπου μπάστα. Πόσο πια επαναληπτικότητα που γίνεται μηχανική ανάγκη επιβίωσης. Θέλεις τώρα να στα σκάσω στα μούτρα να τρέχεις στα επείγοντα πάλι; Όχι κύριος, κάνε αλλαγές, αφού δεν σου αρέσει η στείρα σταθερότητα, σε εγκλωβίζει και ας είναι ακόμα και για το ψωμάκι.
Πόσες φορές μπορείς να κάνεις το ίδιο ακριβώς πράγμα χωρίς να ενοχληθεί το είναι σου άραγε; Ίσως για πάντα, αν δεν του δώσεις σημασία. Αν δεν δώσεις στον ίδιο σου τον εαυτό και τον έχεις φορμαρισμένο στο έτσι πρέπει. Αλλά όταν δώσεις μια στιγμή και σε αυτόν τον κακομοίρη και εκφραστεί, τότε πάπαλα. Αυτά που ήξερες, ξέχασε τα. Το ίδιο και το ίδιο μπορεί να σε τρελάνει. Πολλοί το συνειδητοποίησαν τον καιρό της καραντίνας που μέσα στο σπίτι, πόσα διαφορετικά πράγματα να κάνεις. Και πολλούς μας κακοφάνηκε και πρέπει να το διαχειριστούμε, γιατί δεν πάει άλλο.
Το πρωινό, το μεσημεριανό, ο δρόμος προς την δουλειά και κάθε επαναλαμβανόμενη κίνηση καθημερινή, αλλάζει εύκολα σχετικά. Εξάλλου ο διατροφολόγος γιαυτό σου βάζει την μια μέρα ένα σπιρτόκουτο φέτα και την άλλη τρείς χουρμάδες, για να μην βαρεθείς. Γιαυτό φτιάχτηκαν και τα προγράμματα πέρσοναλ τρέινινγκ, γιατί πόσες φορές να πας στο γυμναστήριο και το μόνο που αλλάζει στα όργανα και τις ασκήσεις είναι τα βάρη; Θέλει ποικιλία. Το πως θα το λύσετε σε έναν γάμο δεν ξέρω, αλλά οι περισσότεροι τρόποι που βλέπω μέχρι στιγμής, δεν δείχνουν ιδιαίτερη επιτυχία θαρρώ. Αλλά τέσπα, μεγάλη κουβέντα.
Και τί είναι λοιπόν μια κρίση πανικού για ένα επαναλαμβανόμενο πρωινό; Τίποτα. Διορθώνεται με ένα πλάνο που θα αλλάξει ανά κάποιες ημέρες, ανάλογα το πόσο χαλάστηκες ή αν μπορείς να τις διαχειριστείς, μετά απο μερικά λεπτά ή και ώρες, θα είσαι σένιος μέχρι την επόμενη. Το θέμα όμως δεν είναι στην γαλουπούλα και το τυράκι καθαυτά. Είναι στην επανάληψη και το ρουτίνιασμα. Οι υποχρεώσεις στην ημέρα είναι πολλές βέβαια θα μου πεις και θα έχεις δίκιο, αλλά σε φθείρει απο μέσα χωρίς να το καταλάβεις. Και μάντεψε, το να βάλεις παραπάνω υποχρεώσεις, δεν λύνει το πρόβλημα, απλά το βάζει πιο βαθιά κάτω απο το χαλί. Αλλά οι υποχρεώσεις δεν κρατάνε για πάντα ή με την ίδια ένταση. Άρα καλώς όρισες στην ρόδα του χάμστερ. Εκτός αν το αντιμετωπίσεις στα ίσα και αρχίσεις να το διαχειρίζεσαι τόσο εύκολα καθημερινά, όσο να φορτώνεις νέες υποχρεώσεις. Τότε ίσως κάτι αλλάξει.
Υπάρχει όμως και μια άλλη κρίση, όχι απαραίτητα πανικού αλλά με πολλαπλάσιο ηφέκτ, που λένε και στο χωριό μου. Η κρίση του “εντάξει τα κατάφερα. Αυτό ήταν τώρα;”. Αυτό που νιώθουμε όταν φτάσουμε στο ιδεατό που είχαμε (ή φορέσαμε) τα προηγούμενα χρόνια. Κάνε οικογένεια, είναι ωραίο πράγμα, μας είπαν. Και έκανες οικογένεια και δεν χάρηκες τόσο πολύ για τις νέες μόνιμες υποχρεώσεις και κακομοίριασες. Μείνε μόνος, είναι καλύτερο, μας είπαν κάποιοι άλλοι. Και έμεινες μόνος και έχεις δει όλο το νετφλιξ και αλλάζεις πλατφόρμα γιατί βαρέθηκες. Βρες δουλειά και θα τρέχεις. Και βρήκες δουλειά και πας κάθε μέρα, συγκεκριμένες ώρες, γυρίζεις πίσω, τρώς τα ίδια και τα ίδια, χαζολογάς λίγο (αν είσαι μόνος) ή χαζολογάς λίγο (αν είσαι σε σχέση) ή ακόμα καλύτερα, χαζολογάς λίγο (αν έχεις οικογένεια, παιδιά) και μετά πέφτεις ξερός για ύπνο, για να φάς το ίδιο πρωινό την επόμενη, με μια ελπίδα για το σαββατοκύριακο, που θα χαζολογήσεις λίγο για να πέσεις ξερός αφού απο δευτέρα θα φας πάλι το ίδιο πρωινό.
Αυτή η κρίση είναι χειρότερη, ειδικά αν είσαι με υποχρεώσεις επιπέδου παιδιά, αφού δεν είναι εύκολο να προχωρήσεις σε δραστικές αλλαγές της καθημερινότητας. Αυτό ήταν δηλαδή; αυτό θα κάνω κάθε μέρα μέχρι να γεράσω; Ποιά είναι η ευχαρίστηση που έβλεπαν όλοι; Και εκεί κάπου κατάλαβες ότι δεν είχε κάποια ευχαρίστηση όταν ανέβαινες κάποιο λέβελ. Απλά διασκέδαζες την ρουτίνα, βάζοντας περισσότερες υποχρεώσεις ώστε να μην προλάβεις να σκεφτείς τα ίδια και τα ίδια. Γιαυτό το χαστούκι ήρθε στην καραντίνα και ακόμα τρέχουμε να καταλάβουμε τι συνέβη και πάθαμε τέτοιο σοκ (όσοι, γιατί άλλοι είναι σε άρνηση).
Το βλέπουμε το παλιό σύστημα τι επιτυχία έχει πρώτα απο τους γονείς. Βγαίνουν σε σύνταξη και δεν έχουν τι να κάνουν. Παθαίνουν σοκ λέει γιατί τόσο καιρό με κάτι ασχολιόντουσαν και δεν το καταλάβαιναν πως πέρναγε ο χρόνος και τώρα που είναι αρκετός, δεν ξέρουν τι να τον κάνουν. Οπότε τι θα κάνεις; θα περνάς παραπάνω χρόνο με τον άνθρωπο σου. Εκεί θα καταλάβεις πόσο ταιριαστοί ήσασταν πάντα, ή και όχι. Αν δεν έχετε να κάνετε τίποτα μαζί, κάποιο θεματάκι σου είχε ξεφύγει παλιά, όταν φόρτωνες νέες υποχρεώσεις για να καλύψεις τα κενά.
Υπάρχουν όμως και τα παιδιά. Έλα κάντε ένα εγγονάκι να σας το μεγαλώσουμε γιατί δεν έχουμε ζωή και δεν μπορούμε να κάνουμε άλλα παιδιά. Οι γάτες γεμίζουν το σπίτι τρίχα και τα σκυλιά θέλουν βόλτα. Οπότε το εγγονάκι είναι πιο εύκολο να γεμίσουμε το χρόνο μας και εσείς υποχρεώσεις (και ενοχές). Γιατί τα παιδιά κάποια στιγμή φεύγουν απο το σπίτι και την σφαίρα επιρροής των γονιών. Γιατί να χαραμίσεις λοιπόν όλη την ζωή για να φτάσεις σε εκείνα τα χρόνια να ανακαλύψεις ότι δεν ήσουν εσυ για αυτά τα πράγματα;
Διαχειρίσου αυτό το αδιέξοδο, την ρουτίνα με έναν ειδικό ψυχικής υγείας, ώστε να ανακαλύψεις στην πράξη τον εαυτό σου και να σταματήσεις την αλυσίδα που διάβασες παραπάνω και σου φαίνεται γνωστή. Όλες αυτές οι κρίσεις κάτι λένε. Δεν είμαι εγώ γιαυτό, θέλω κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Γιατί πρέπει να γίνει έτσι; Επειδή είναι κοινωνικά αποδεκτό; Και; Στην κρίση ποιός απο την κοινωνία είναι κοντά σου;
Ευτυχία να μπορείς να κάνεις ότι θέλεις. Και όποιος σκέφτηκε απευθείας το να κάθομαι, να πληρώνομαι και να κάνω ταξίδια, μπορώ να μαντέψω ότι και αυτό είναι βαρετό απο ένα σημείο και μετά αν γίνεται χωρίς σκοπό που πραγματικά να σε γεμίζει. Εσένα, τι πραγματικά σε γεμίζει;
Η φώτο αλιευμένη απο το διαδύκτιο Το τραγουδάκι ωραίο, αλλά το νόημα της φωτογραφίας δεν παύει να είναι τρομακτικό ε;