Menu Close

Η ζωή είναι ελέφαντας… μέχρι να γίνει χρυσόψαρο!

Πάει καιρός απο τότε που έγραψα τελευταία φορά. Είναι πολύ εύκολο τελικά να αλλάξει η ζωή σε μερικές στιγμές αν όχι σε μια. Τί έμαθα λοιπόν απο το 2017 μέχρι και σήμερα που γράφω εκ νέου;

Η ζωή είναι η μνήμη μας. Σε όλους η μνήμη more or less είναι σαν του ελέφαντα, μέχρι που σε κάποιους θα γίνει σαν του χρυσόψαρου. Ευτυχία; δυστυχία; και για ποιόν;

 

Ο καρκίνος όπως λίγο πολύ όλοι ξέρουμε, δυστυχώς δεν είναι μόνο ζώδιο. Ελπιζουμε και ευχόμαστε βέβαια κάποια στιγμή να γίνει μόνο αυτό.

Το alzheimer πάλι δεν είναι μόνο η φράση που λέμε στον εαυτό μας όταν ξεχάσαμε να πάρουμε απορρυπαντικό απο την λίστα του σούπερ μάρκετ. Είναι όμως όταν πάμε 20 φορές στο σουπερ μαρκετ και παίρνουμε ένα απορρυπαντικό κάθε φορά γιατί την προηγούμενη νομίζουμε οτι το ξεχάσαμε.

Δεν είναι απλά η δικαιολογία μας όταν βλέπουμε ένα πρόσωπο που γνωρίσαμε σε κάποια συνάντηση πριν κάποιο καιρό και απλά δεν θυμόμαστε είτε το όνομα γιατι δεν δώσαμε την απαραίτητη σημασία, είτε δεν θυμόμαστε την εκδήλωση γιατί απλά είμαστε πολυάσχολοι. Είναι όμως αυτό που βλέπουμε το παιδί μας και το ρωτάμε μετά απο 20-30+ χρόνια, που έχουμε γνωριστεί ή αν μας ρωτήσουν δεν ξέρουμε ακριβώς ποια είναι η σχέση που μας ενώνει.

Δεν είναι οι πατάτες τηγανητές που ξεχάσαμε να βάλουμε στην παραγγελία με τα σουβλάκια απο το ίντερνετς και το θυμηθήκαμε όταν το παιδί είχε φύγει. Είναι όταν βάλουμε το τηγάνι στην φωτιά (αν το βρουμε) και κάπου εκεί το κοιτάμε περιμένοντας να γίνει κάτι μόνο του αφού δεν ξέρουμε πως να φτιάξουμε πατάτες τηγανητές πια και ας φτιάχναμε κάποτε γλυκά, φαγητά μεγαλύτερης πολυπλοκότητας ή είναι ακόμα και οταν νομίζουμε ότι φάγαμε τηγανητές πατάτες και ας είμαστε νηστικοί κάποιες μέρες.

Δεν είναι όταν ξεχνάμε να στρίψουμε στο στενάκι που είχαμε μαρκάρει για να αποφύγουμε την κίνηση και να πάμε πιο γρήγορα στον προορισμό μας. Είναι όταν βγαίνουμε να πάμε στον προορισμό μας αλλά δεν ξέρουμε ποιός είναι αυτός και απλά συνεχίζουμε και αν είμαστε τυχεροί κάποιος θα μας φέρει πίσω ή θα μας βρει η αστυνομία και θα ψάξει απο που ήρθαμε.

Δεν είναι η δικαιολογία όταν ξεχάσαμε κάποια γιορτή ή κάποια επέτειο. Είναι οταν δεν ξέρουμε πλέον τι είναι η μ. Παρασκευή, τι είναι 25 δεκεμβρίου, πότε εχουμε γενέθλια.

Δεν είναι οταν χάσουμε τις μέρες απο την πολλή δουλειά στο γραφείο. Είναι όταν χάσουμε τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια.

Δεν είναι όταν θα ξανακαλέσουμε κάποιον με το που κλείσαμε το τηλ μαζί του, να του πουμε όπως θα έρχεσαι φέρε και ψωμί. Είναι να τον καλέσουμε 17 φορές σε 5 λεπτά να του πούμε το ίδιο πράγμα γιατί είναι σαν να μην τον καλέσαμε ποτέ.

Δεν που πνιγήκαμε την ώρα που τρωγαμε βιαστικοί αλλά δεν γνωρίζουμε πια πως καταπίνουμε την τροφή.

Είναι μια παράλληλη πραγματικότητα στην δική μας που όμως για αυτόν που την ζεί είναι η κύρια πραγματικότητα και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.

Γιαυτό λοιπόν αν έχετε χρόνο, δείτε και στηρίξτε αυτη την προσπάθεια ευαισθητοποίησης του κόσμου μέσω αυτής της ταινίας που εγινε με εθελοντές. Σίγουρα κανείς δεν θα βγεί απο την αίθουσα πιο ανάλαφρος αλλά ίσως για μια στιγμή νιώσετε το 1/1000 απο την καθημερινότητα ενός φροντιστή που βλέπει σιγά σιγά τον άνθρωπο του να διαγράφεται απο την ζωή και να ξαναγίνεται παιδί χάνοντας τις αναμνήσεις του, μωρό χάνοντας τις γνώσεις του, έως ότου φτάσει η στιγμή για την αιωνιότητα. Μια δύσκολη, μακρά, αντίστροφη διαδικασία.

Όμως…

Σταματάς ποτέ να ελπίζεις;

Σταματάς ποτέ να προσπαθείς;

 

Share this post...
Share on facebook
Facebook
0
Share on twitter
Twitter

Leave a Reply

Connect with:

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.