Υπερωρίες, το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές

Παρασκευή απόγιομα και περπατώ στο πουθενά για την καθιερωμένη μου βόλτα. Αυτή τη φορά διαφορετική διαδρομή γιατί βαριέμαι εύκολα και ο δρόμος μου με βγάζει σε παράδρομο γιομάτο απο φάνσυ εταιρείες σε γυάλινα κτίρια. Για να κρατήσω το μυαλό μου καθαρό απο σκέψεις, κοιτάζω γύρω μου και τελικά καταφέρνω να το ταΐζω με παραπάνω πληροφορία για ακόμα περισσότερες σκέψεις. Το μάτι μου πέφτει σε ένα μικρό μήτινγκ ρουμ με έξι άτομα καλοντυμένα να κοιτάνε την μεγάλη οθόνη στον τοίχο. Όχι δεν τους ζηλεύω και μάλιστα κοιτάζω το ρολόι μου γιατί έχει σκοτεινιάσει και η χειμερινή ώρα είναι μια καλή δικαιολογία.

Είναι 17:45, οπότε μαντεύω πως το μήτινγκ θα φτάσει μέχρι τις 18:00 άνετα. λίγο να κλείσουμε την κουβέντα, να πάμε γραφείο να ετοιμάσουμε πράγματα και να πάρουμε το αυτοκίνητο να πάμε σπίτι και έχουμε φτάσει στην καλύτερη 19:00. Και σκέφτομαι Γιατί; Παρασκευή να φτάνεις στο σπίτι απο την δουλειά στις 19:00. Ποιός και γιατί να θέλει να δουλέψει σε μια εταιρεία που δεν σέβεται τους εργαζόμενους της; Τι είναι αυτό το μήτινγκ που κρατάει ανθρώπους μακριά απο το σπίτι τους στο τέλος της εβδομάδας, είτε έχουν οικογένεια είτε όχι;

Δουλειά θα υπάρχει συνέχεια, δεν τελειώνουν τα τασκς ποτέ. Το ωράριο είναι 9-5 στα όνειρα και τα εργασιακά περιβάλλοντα είναι κολαστήρια επι γής, γαλέρες, κάτεργα. Απο που να το πιάσεις και που να το αφήσεις και μάλιστα πλέον δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε εργαζόμενους και αφεντικά, αφού έχουν γίνει όλοι ίσα και όμοια. Όχι, επειδή έχεις παιδιά και τα πας στο σχολείο, ξυπνάς αξημέρωτα και δεν έχεις τι να κάνεις και πας στο γραφείο, δεν θα κάνουμε το μήτινγκ στις 8μιση. Το ωράριο ξεκινάει 9. Όχι, επειδή υπάρχει διαφορά ώρας με τον πελάτη, δεν θα καθόμαστε κάθε φορά να κάνουμε το μήτινγκ στις 6 και τις 7. Όχι, επειδή γίνεται μακελειό δεν θα κάθομαι 12 ώρες μπροστά σε ένα πισι και να τρώω σαν το ζόμπι για να απαντηθούν ολα τα μέλια μέχρι να βγουν τρίχες στα μάτια. Επειδή θυμήθηκες ότι υπάρχει κάτι που πρέπει να κλείσει ή βγήκε κάτι της τελευταίας στιγμής (που πάντα τότε βγαίνουν όλα) δεν θα καθόμαστε να λιώνουμε κορμί τελευταίες μέρες πριν τις διακοπές ή καθημερινά γιατί “έτσι πρέπει”. Και έχουμε φτάσει να μην μανουριάζει το αφεντικό αλλά να μανουριάζει ο φιλόδοξος καρριερίστας συνάδελφος, ο καταπιεσμένος τύπος που δεν μπορεί να πει όχι σε κανέναν και έχει γεμίσει ένα μπακλογκ που τελειώνει ρωμανού του μελωδού ανήμερα και σου λεει εγώ γιατί γαμιέμαι, να γαμηθείς και εσύ.

Ο εργασιακός χώρος έχει γίνει ένα ρίνγκ να βγάζει ο καθένας τα γούστα του στους άλλους γιατί δεν είναι σωστό να φωνάζει στον σύντροφό του ή το παιδί του αλλά είναι οκ μωρε στη δουλειά να σε κράζω και να μην σε αφήνω σε χλωρό κλαρί γιατί έχω κάποια χρόνια παραπάνω στην εταιρεία και εσύ είσαι νέος. Κολεγιές ανα όροφο, κλίκες ανα ντουζίνα γραφεία και σκάβουμε το λάκο στο απέναντι τμήμα γιατί το δικο μας το αφεντικό μας έχει με μαστίγιο και καρότο ενώ των άλλων τους δίνει και καμιά δίωρη (σαν τον στρατό) ή τους λέει και κανα μπράβο για να δείξει λίντερσιπ.

Το ωράριο έχει γίνει δαντέλα, και σε συνδιασμό με το κομιούτινγκ είναι η τέλεια ρουτίνα δουλειά, σπίτι, δουλειά και ύστερα έρχεται το μπρεηκ ντάουν και όποιον πάρει ο χάρος. Και τότε είναι αργά να ψάξεις τι έφταιξε. Τότε η πορεία αλλάζει και η λειτουργικότητα είναι σε επίπεδα που για αυτά τα εργασιακά περιβάλλοντα είσαι πλέον περιττός. Γιατί όμως πρέπει να φτάσεις σε αυτό το σημείο για να σεβαστείς τον εαυτό σου; Γιατί να μην θέσεις τα όρια σου απο πιο πριν; Γιατί θέλεις να δουλεύεις σε μια δουλειά που δεν σε σέβεται; Υπάρχουν και αλλου πορτοκαλιές ή μπορείς να κάνεις και την δική σου που εφαρμόζεις τα δικά σου ωράρια (και εσύ που θα σκεφτείς ότι το ελεύθερο επάγγελμα δεν έχει ωράριο, ξαναγύρνα στην εταιρεία, δεν κάνεις. Αν δεν μπορείς στο ελύθερο επάγγελμα να θέσεις όρια και σε κάνουν ότι θέλουν οι πελάτες επειδή πληρώνουν, τότε ναι, γύρνα πίσω).

Τηλέφωνα απογεύματα και σκ τέλος, το ίδιο και τα μέλια. Αν δεν αρέσει, φεύγεις και πας αλλού. Όταν πέρναγες συνέντευξη και διαπραγματευόσουν το μισθό το έπαιζαν συγκρατημένοι και δυσκοίλιοι. Ο μισθός είναι για 40 ώρες. Οτιδήποτε άλλο είναι έξτρα αλλιώς κάνε τις διαιρέσεις και δες αν συμφέρει να δουλεύεις εκεί για 3 ευρώ την ώρα. Η εταιρείες φαίνονται τι είναι απο τις συνεντεύξεις κιόλας. Αν σου έκλεισαν συνέντευξη για 6 το απόγευμα, ακύρωσε την, δεν θέλεις να δουλέψεις εκεί. Αν σου απαντάνε στα μέηλ όσο είσαι σε διαδικασία για πρόσληψη, μετά τις 5, σταμάτησε το, δεν θες να δουλέψεις εκεί. Αν σου πουλάνε το 50άρικο στον μισθό με το σταγονόμετρο, φύγε, δεν θες να δουλέψεις εκεί. Αν αναρωτηθείς τότε τι έμεινε να πας να δουλέψεις, τότε καταλαβαίνεις πόσο χάλια είναι η κατάσταση και γιαυτό φταίνε οι εργαζόμενοι που επιτρέπουν την στεγνή εκμετάλλευση τους και αυτό δεν είναι πολιτική πρόταση, αλλά ανθρώπινη.

Η μέρα έχει 24 ώρες. 8 δουλειά, 8 διασκέδαση και άλλες ασχολίες, 8 ύπνο. Καμία δουλειά δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται να το καταστρατηγεί αυτό και ας έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να μας φαίνεται αστείο ή και περίεργο και να το συζητάμε. Εταιρεία που κρατάει τους υπαλλήλους παρασκευή απόγευμα 17:45, δεν τους σέβεται μίνιμουμ. Αν τους σεβόταν θα τους έδιωχνε 5 ντάν και αν τους αγαπούσε θα τους έστελνε στις 4 (αν τους αγαπούσε πολύ στις 3). 8 ώρες την ημέρα είναι αρκετές για να συνεννοηθείς και να μην χρειαστεί να επικοινωνήσεις για “λίγο” με τον συνάδελφο για ένα παραδοτέο για την επόμενη ή μέσα στο σκ. Ένα τηλέφωνο για μια ερώτηση είναι πολύ όπως και ένα μέηλ που πρέπει να απαντηθεί απογευματόβραδο ή να ετοιμάσεις μια παρουσίαση στο σκ για την δευτέρα.

Γενικά επειδή ο κόσμος δείχνει να μην είναι ευτυχισμένος με την προσωπική του ζωή, κάνει την δουλειά του πράιμαρι ζωή και αυτό περιμένει και απο τους άλλους. Και βρίσκει βέβαια γιατί είναι πολλοί αυτοί που δεν έχουν ζωή. Αλλά έως πότε; Πόσο θα αντέξει ο κόσμος αυτή την πίεση; Για πόσο καιρό ο κόσμος θα υπομένει τέτοιες καταστάσεις και συμπεριφορές; Σιγά σιγά κάποιοι άρχισαν να σέβονται τον εαυτό τους (ευτυχώς) και να κόβουν τέτοιες συμπεριφορές. Και αν σκέφτεσαι πως αν δεν απαντήσω θα με διώξουν ή αν δεν κάτσω μέχρι τις 8 το βράδυ θα με διώξουν, τότε θα έπρεπε να έχεις φύγει απο εκεί γιατί δεν σε σέβονται.

Λέει ένα ωραίο μημ που κυκλοφορεί, πως μετά απο κάποια χρόνια, οι μόνοι που θα θυμούνται πόσες πολλές ώρες δούλευες και έλειπες απο το σπίτι θα είναι τα παιδιά σου. Και αυτό είναι το χειρότερο που μπορείς να επιτύχεις και ας είναι η μπράντα πάνω απο το όνομα στην κάρτα σου βαριά. Έχασες τον εαυτό σου, έχασες χρόνο με τον σύντροφο σου, χρόνο απο τα παιδιά σου για ένα μέηλ ακόμα, για μια παρουσίαση, για ένα μήτινγκ για να μην κακοχαρακτηριστείς απο ποιόν; απο ασήμαντους που θα σε αλλάξουν αν δεν τους κάνεις τα γούστα; και στα παιδιά σου δεν κάνεις τα γούστα αλλά είναι λιγότερο σημαντικό γιατί αυτά δεν σου δίνουν τα λεφτά αλλά έχουν ανάγκες; Τα παιδιά και ο σύντροφος σε θέλουν χαρούμενο, με ενέργεια, παρών, και με 100 ευρώ λιγότερα.

Τα γραφεία 17:00 έπρεπε να κλείνουν τις πόρτες και τα φώτα, απο σεβασμό στον άνθρωπο. Ίσως τότε φτάσουμε και να τον αγαπάμε.