Menu Close

Άγγιγμα ψυχής…

και προφανώς δεν εννοώ το αριστούργημα του Μανουσάκη που έγινα η γιαγιά μου και μιλούσα στον Πατέρα Ιωάννη απο την τηλεόραση όταν έκανε τα μαθήματα αγιογραφίας με την Δέσποινα Θού Κύριε! Εννοώ πραγματικά την αίσθηση της αφής, το άγγιγμα μεταξύ 2 ανθρώπων που μπορεί να φτάσει απευθείας στην ψυχή κάνοντας τις υπόλοιπες αισθήσεις να φαίνονται περιττές.

17 Φεβ, έγραψα αναφορικά με την πανδημία ένα λίγο πιο αισιόδοξο ποστ απο τα καταθλιπτικά που γράφω συνήθως (τι το ήθελα) και πιό συγκεκριμένα το “Κιαν είναι μια παγκόσμια συνωμοσία να τα δούμε όλα αλλιώς;“. Ύστερα πήγα να δω τη μάνα μου και απο τότε ο νόμος της έλξης (που προσφάτως άρχισα να ρίχνω μια ματιά) μου μοστράρει σε κάθε ευκαιρία την δύναμη του και την ύπαρξη του, γιατί το σύμπαν τι κάνει άφτερ ολ; (δικό σας).

Φαίνεται ότι το σκεπτικό εκείνου του πόστ μου είχε προϋπάρξει σαν κεντρικό κόνσεπτ της καμπάνιας της κοακολα (προφανώς αλλά δεν το γνώριζα) γιατί αν το είχα σκεφτεί εγώ πρώτος δεν θα δούλευα στο ΙΤ… Η κοακολα λοιπόν έφτιαξε την καμπάνια Το «Open Like Never Before» που όπως αναφέρει και στην ιστοσελίδα της “είναι κάτι περισσότερο από μία καμπάνια. Εμπνευσμένο από ένα ποίημα του Τζορτζ Μπάνγκα, γνωστός ως «George the Poet», το μανιφέστο αυτό σηματοδοτεί μια νέα αρχή.” Προφανώς και οι καμπάνιες της κοακολα είναι μοναδικές γιατί κυρίαρχο πάντα είναι το πάντρεμα του προϊόντος με τα συναισθήματα σου, γιατί η κοακόλα είναι εμπειρία, γιατί η κοακολα ξέρει. Δυστυχώς δεν βρήκα την ελληνική έκδοση του σποτ αλλά είχα την χαρά να παίξει στην τιβι την ώρα που έπλενα τα πιάτα. Ενώ ακούω με γυρισμένη την πλάτη σε όλη τη διάρκεια του σποτ ένα μπλα μπλα μπλα, σε κάποια φάση ακούσω το μπολνταρισμένο τέλος του μανιφέστο της, “H πανδημία προκάλεσε δυσκολίες και απώλειες, αλλά ταυτόχρονα ανέδειξε αμέτρητες πράξεις ανιδιοτέλειας, θάρρους και καλοσύνης και μας βοήθησε να εκτιμήσουμε πράγματα που ενδεχομένως θεωρούσαμε δεδομένα.” Το κράτησα λοιπόν στη συλλογή μου από φαγητό για σκέψη και συνέχισα.

Σήμερα λοιπόν άνοιξα τα μάτια μου και ταυτόχρονα το κινητό (μαζί πάνε αυτά γιατί δεν πίνω καφέ λέμε) και πριν προλάβω να σκρολάρω όλα τα σόσιαλ μου για να κάνω μια ανασκόπηση του τι έγινε στον κόσμο τις λίγες ώρες που δεν είχα τα μάτια μου στο κινητό, έχει στα μπρέηκινγκ νιους το “COVID-19: Care home visits with hand-holding to be allowed as first step on PM’s roadmap out of lockdown“. Τώρα που προσέρασες τον τίτλο της είδησης, ξαναπήγαινε πίσω και νιώσε τον! Είναι είδηση ότι μπορεί ένας συγγενής να πάει στον άνθρωπο του που είναι σε μονάδα φροντίδας και να του κρατήσει το χέρι. Είναι είδηση το 2021 το να πας στον άνθρωπο σου και να του πιάσεις το χέρι.

Εκεί θυμήθηκα και το κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων στην Ιταλία που βρήκε ένα τρόπο να μπορείς να αγκαλιάσεις τον άνθρωπο σου με μια διαφανή μεμβράνη στη μέση για να μην μπορεί να μεταδοθεί ο ιός. Όπως είπε το κέντρο “Η σωματική επαφή με τα μέλη της οικογένειας βοηθά τους ηλικιωμένους να έχουν ψυχική και συναισθηματική ευεξία.” Επίσης εκεί θυμήθηκα κάποιες μελέτες που έγιναν αυτό το διάστημα της πανδημίας όπως το “Χωρίς άγγιγμα: Πώς ένας χρόνος χωρίς αγκαλιές επηρεάζει την ψυχική μας υγεία” που μέσες άκρες μας σημειώνει την αξία της σωματικής επαφής και πόσο κοστίζει ψυχολογικά σε αρκετούς ανθρώπους η στέρηση της όλο αυτό το διάστημα. Σημειώνει επίσης ότι σε έρευνα που έγινε, οι 3 λέξεις που χρησιμοποίησαν για να περιγράψουν αυτό το πράγμα ήταν «παρηγοριά», «ζεστασιά» και «αγάπη». Ξέρεις αυτά τα συναισθήματα που λέγαμε ότι οι υπόλοιπες της αφής αισθήσεις, φαίνονται περιττές. (διάβασε το λινκ της μελέτης, σου λέει κάποια πράγματα που νιώθεις αυτό το διάστημα και πως δικαιολογούνται επιστημονικά).

Δεν αμφισβήτησα ποτέ την δύναμη του αγγίγματος, της αγκαλιάς. Τουναντίον ήμανε πάντα υπέρμαχος και πιστεύω πραγματικά πως αν μια φωτογραφία είναι 1000 λέξεις, τότε ένα άγγιγμα ή μια αγκαλιά μπορεί να είναι 1000 συναισθήματα. Και παρόλο ίντροβερτ αντισόσιαλ και όλα τα κακά που έχω, αυτό το πράγμα είναι που στερήθηκα και στερούμαι απο όλη αυτή την κατάσταση. Ο φόβος μην κολλήσω εγώ ή μην κολλήσω εγώ κανέναν. Ο φόβος αυτός που σε φέρνει μακριά απο ανθρώπους που αγαπάς και οι συνθήκες σου απαγορεύουν, χοντρικά, να τους δεις απο κοντά.

Και κάπου εδώ βλέπω πάλι τη μάνα μου, όπως την παρασκευή που μας πέρασε, που την έβγαλαν έξω από το τζάμι και μπόρεσα να πω μια κουβέντα παραπάνω από μερικά σκαλιά παρακάτω, πίσω από μια μάσκα που δεν είναι ο λόγος που δεν με αναγνωρίζει πια, κρατώντας όλες τις αποστάσεις ασφαλείας. Ανταλλάξαμε μερικές λέξεις παρά το φτωχό της λεξιλόγιο πια. Τώρα βέβαια, σε σχέση με κάποιους μήνες πριν, είναι πως το τζάμι δεν κάνει κάποια διαφορά στην επικοινωνία μας. Τότε με έβλεπε πίσω από το τζάμι και στο τηλέφωνο που της μίλαγα νόμιζε ότι μιλάει με άλλον άνθρωπο. Τώρα και χωρίς το τζάμι νομίζει πως μιλάει με άλλον άνθρωπο γενικά. Τότε με έβλεπε από την κάμερα αλλά καταλάβαινε πως μίλαγε με άνθρωπο ενώ τώρα νομίζει ότι είναι φωτογραφία.

Και ξανασυστηθήκαμε. Και είπαμε τα ονόματα μας. Και κατάλαβε για ποιόν της μιλούσα γιατί αυτό το κρατάει μέσα της και θα το κρατάει. Αλλά δεν κατάλαβε οτι τον είχε μπροστά της. Και εδώ το απλανές βλέμμα της και το αδέξιο δικό μου γίνεται ανυπόμονο για μια αγκαλιά, γίνεται ένα με τις μελέτες και την καμπάνια και τις προσπάθειες σε κάποιες χώρες οι μεγάλοι άνθρωποι να έρθουν ξανά στους δικούς τους. Όταν η επικοινωνία με τα λόγια ή με τα μάτια είναι πιά αδύνατη, τότε ίσως το άγγιγμα ή η αγκαλιά να είναι η κόλλα που θα κολλήσει έστω κάποια απο τα σπασμένα κομμάτια της μνήμης και θα φτιάξει μια προσωρινή; θολή; σπασμένη; ξεθωριασμένη; γνώριμη όμως (τηρουμένων των αναλογιών) εικόνα. Μια επαφή που θα προκαλέσει 1000 συναισθήματα και οι 20-30 λέξεις που απέμειναν στο λεξιλόγιο να είναι και αυτές περιττές.

Και αυτό το στερούμαστε ένα χρόνο τώρα. Ένα χρόνο πολύτιμο, ξέρεις, από αυτόν που τελειώνει (γιατί πάντα πολύτιμος είναι, αλλά το καταλαβαίνουμε όταν δούμε την κλεψύδρα να αδειάζει). Έναν χρόνο που κάθε επόμενη στιγμή θα είναι διαφορετική (που πάντα είναι, απλά όσο μπορείς να έχεις την ελπίδα ότι θα μπορεί να είναι και καλύτερη δε σε νοιάζει. Όταν η ελπίδα είναι ένα ανύπαρκτο σχεδόν σενάριο, τότε σε νοιάζει πραγματικά). Έναν χρόνο που για έναν άνθρωπο η στιγμή χάνεται τη στιγμή που γίνεται κιόλας.

Ας ελπίσουμε η όλη κατάσταση ναναί ένα χαστούκι που θα μας ξυπνήσει ώστε να μάθουμε να τιμάμε και να σεβόμαστε το χρόνο, όντας εκεί στις στιγμές μας. Όχι στο παρελθόν, όχι στο μέλλον. Εκεί, στη στιγμή, στο τώρα.

Γιατί η στιγμή περνάει και χάνεται.

υ.γ: αυτό το αριστούργημα ήταν το αγαπημένο μου χρόνια τώρα και κάθε φορά μου έλεγε κάποια διαφορετική ιστορία, ώσπου το έζησα, ώσπου μου το εξήγησαν.

Share this post...
Share on facebook
Facebook
0
Share on twitter
Twitter

Leave a Reply

Connect with:

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.