Θυμάμαι από παλιά το σύνθημα όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι. Ωραίο και με μεγάλη σημασία που βέβαια επι του πρακτέου δεν έκανε και μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα χρόνια, εντός της Ελληνικής κοινωνίας. Η κοινωνία στην Ελλάδα αναγκάστηκε (!) να εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια και όλο και περισσότερες συζητήσεις γίνονται για την διαφορετικότητα, το μπούλινγκ κλπ. Οι έννοιες των λέξεων ακόμα δεν είναι ξεκάθαρες στον ευρύ πληθυσμό και όπως πάντα το σχολείο σε τέτοια θέματα είναι ουραγός! Κανένας ποτέ δεν τόλμησε να κρατήσει καυτές πατάτες μπας και ο χώρος που περνάμε το 1/3 της μέρας μας για 12 χρόνια, που είναι υπεύθυνος να μας δώσει την γνώση για να ξεκινήσουμε στη ζωή, μας δώσει και πραγματικές βάσεις στην διαμόρφωση του χαρακτήρα και σταματήσουμε να στηριζόμαστε αποκλειστικά και μόνο στους γονείς.
Οι γονείς μας καλοί άνθρωποι, τους αγαπάμε, κάνουν ότι καλύτερο για τα παιδιά τους, αλλά οι χαρακτήρες που δημιουργούν είναι με βάση τα δικά τους πιστεύω, κοινωνική κατάσταση, σπουδές και ένα κάρο άλλους παράγοντες σε αντίθεση με το σχολείο που οι δάσκαλοι και οι καθηγητές του έχουν σπουδάσει παιδαγωγικά και κατέχουν (το αν συμβαίνει είναι άλλοι κουβέντα) τις σωστές πρακτικές σε βασικά θέματα όπως του μπούλινγκ, της διαφορετικότητας, της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης κλπ
Το έτος 2021 επιτέλους μπήκε η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. 1 λεπτού σιγή για να το κατανοήσουμε! Το έτος 2021 μπήκε η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Δηλαδή για όλα αυτά τα χρόνια της σεξουαλικής απελευθέρωσης βασίσαμε την σεξουαλική μας διαπαιδαγώγηση στον περιπτερά για το πως μπαίνει το προφυλακτικό, στον μπαμπά ή στον μπατζανάκι ή σε όποιον αρσενικό είχε η οικογένεια (και αντίστοιχα για τα θηλυκά) για το πως να φλερτάρουμε, να κάνουμε την πεσιματική και πως να έρθουμε σε επαφή με το άλλο φύλλο (για το ίδιο δεν το συζητώ), στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς για το πως γίνεται τελικά η πράξη γιατί δεν μοιάζω με μελισσούλα μάναμ και δεν ξέρω πως γίνεται το φύτεμα στου σπορακίου στην κοιλίτσα της μαμάς γιατί δεν έχω σπουδάσει γεωπονική! Γιαυτό φτάναμε στην σελίδα των γεννητικών οργάνων στην βιολογία και γελούσαμε γιατί τα είδαμε στο μούφα πορνό, γιαυτό φτάναμε στην σελίδα της αναπαραγωγής και την περνάγαμε όπως όπως μπας και ερωτηθεί ο καθηγητής κάτι που θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση, γιαυτό γινόταν κανα σεμινάριο μιας ώρας στο λύκειο (όταν υπήρχε κόσμος που είχε βιδώσει τον γλόμπο απο τα τέλη γυμνασίου) και το βλέπαμε σαν την χαρά του παιδιού. Πού να μας μοίραζαν και προφυλακτικά για να γίνουν νερόμπομπες και ομοιώματα γεννητικών οργάνων για να γίνει πάρτυ αντί να μάθουμε σωστά τα γεννητικά όργανα και πηγαίνουμε ψάχνοντας. Γιατί το σχολείο είναι ουραγός! Γιατί πάντα υπήρχε μια σκέψη αλλά ποιός θα πήγαινε κόντρα στην συντηρητική κοινωνία και θα έκανε τέτοια τομή; Ποιός θα έκανε τέτοιες συζητήσεις σε ένα σχολείο σε μικρά παιδιά. Και έτσι πόσοι 30άρηδες φοράγαν προφυλακτικό για ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και μόνο (και αν) και έχουμε πήξει στα ΣΜΝ; Πόσοι άνδρες έχουν θέμα γιατί νομίζουν ότι το μόριο τους είναι μικρό επειδή το ιδανικό με βάση αυτά που είδαν είναι του σιφρέντι; Πόσες κοπέλες ένιωσαν μειονεκτικά γιατί το μπέηγουοτς έκανε ιδανική την πάμελα; Πόσες κοπέλες είχαν προφυλακτικό μαζί τους και ένιωσαν άσχημα/ντροπή γιαυτό ή μάλιστα κόμπλαραν οι σύντροφοι τους που άκουσον άκουσον μια κοπέλα είχε προφυλακτικά στην τσάντα της. Επειδή κάποιοι φοβόντουσαν να κάνουν τομές, ο κόσμος έχει και θα έχει να πληρώνει για πολύ καιρό αστοχίες τέτοιου τύπου.
Έτσι και το σχολείο είναι ουραγός και στο θέμα κάθε είδους διαφορετικότητας και μπούλινγκ. Αυτά τα θέματα έπρεπε να είναι εδώ και καιρό ενταγμένα στο σχολικό οικοσύστημα ώστε να δίνουν τα βασικά χαρακτηριστικά που προσπαθούμε τώρα σαν κοινωνία να μαζέψουμε σαν χυμένο γάλα απο το πάτωμα. Κακά τα ψέματα. Όλοι κάναμε κάποιου είδους μπούλινγκ όταν ήμασταν στο σχολείο και βλέπαμε κάτι διαφορετικό. Βρήκα στο νετ έναν ορισμό για το διαφορετικό που είναι: “Με τον όρο «διαφορετικό», εννοούμε το άτομο, το οποίο με βάση κάποιο στοιχείο του, διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα άτομα, τα οποία συγκροτούν μια ομάδα με κοινώς αποδεκτά χαρακτηριστικά και εξαιτίας της διαφορετικότητάς του, αντιμετωπίζεται με ανοικείωση, επιφύλαξη και πολλές φορές με απόρριψη, ως «έτερο», ως «άλλο» από την ευρύτερη κοινωνική ομάδα” Πηγή.
Όπως έλεγα λοιπόν, όλοι πάνω κάτω κάναμε και μας έκαναν κάποιου είδους μπούλινγκ στο σχολείο παιδιά γαρ. Ακούω το τελευταίο διάστημα τον κοντιζά που τον φώναζαν φουτζίτζου στο σχολείο, άκουσα μια φίλη που την φώναζαν κοντή, εμένα λόγω μύτης με φώναζαν πινόκιο και λόγω επιδόσεων τούβλο αφού εγώ πάλι λόγω επιδόσεων τους έλεγα φυτό κλπ. Το διαφορετικό πάντα θα σχολιάζεται απο τα παιδιά, χωρίς το χαρακτηριστικό της κρίσης ή της κακίας. Ο μικρός βλέπει στα παιδικά τον ντάμπο το ελεφαντάκι με τα τεράστια αυτιά, βλέπει κάποιον με μεγαλύτερα αυτιά απο τα δικά του, άρα είναι ο ντάμπο. Το αιρκο είναι γιαπωνέζικο λέει η διαφήμιση, ο κοντιζάς έχει χαρακτηριστικά ασιατικά γιατί είναι απο Ιαπωνία άρα είναι φουτζίτζου. Το παιδάκι άκουσε ένα κάρο φορές το παραμύθι με τον πινόκιο και την μεγάλη του μύτη για να κοιμηθεί και όταν είδε εμένα του ενσάρκωσα αυτό που άκουγε. Το τούβλο και το φυτό σε μεγαλύτερες σχολικές ηλικίες πλέον είναι θέμα των επιδόσεων που έχει καλλιεργηθεί στην ελληνική οικογένεια και τελικά ο χαρακτηρισμός είναι μια αντίδραση των μεν και των δε όταν τους ξεχωρίζουν απο τον μέσο όρο της τάξης. Ο παιδικός νους είναι τόσο απλός σε θέμα συσχετισμών και είναι οκ μέχρι να μπουν οι βάσεις που λέγαμε παραπάνω. Το σχολείο βέβαια παραμένει αμέτοχο σε αυτή την κατάσταση γιατί σου λέει, πού να μπαίνουμε τώρα αδερφέ στην διαδικασία να εξηγούμε τέτοιες βασικές έννοιες. Ας τους μάθουμε μαθηματικά να μπουν στο πανεπιστήμιο και θα μορφωθούν εκεί. Χρόνος μέσα σε 8 ώρες δεν φτάνει να τους μάθουμε να γίνουν άνθρωποι και ο μισθός του εκπαιδευτικού είναι μικρός για τέτοιες έννοιες. Οπότε ας αφήσουμε αυτό το σημαντικό κομμάτι στο σπίτι να το χειριστεί ο καθένας όπως θέλει και όπως μπορεί βρε αδερφέ, άλλωστε η κοινωνία (υπο)λειτουργεί και με αυτές τις συνθήκες!
Ποτέ κανείς δεν έκατσε να μας πεί παιδιά οι κοινωνία μας έχει το στοιχείο της διαφορετικότητας. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός αλλά ίσος. Να μας εξηγήσει τι συμβαίνει. Έτσι και εγώ απο το 94 γύρω στα 10 μου έμενα με την απορία όταν έβλεπα τον ζαν πιερ μπαρντά των άρμη οφ λάβερς στο σέξουαλ ρεβολούσιο και το κρουσιφάηδ και αναρωτιόμουν γιατί ένας ιππότης να έχει περμανάντ σαν της μάνας μου και να φοράει πέρλες στα αυτιά και το λαιμό, γιατί ένας τύπος με ανδρικά χαρακτηριστικά να φοράει ζαρτιέρες. Έφτασα στα τέλη του 80 να αναρωτιέμαι γιατί ο Ανδρέας που πούλαγε φτερά στην αθήνα είχε σπασμένη φωνή και καρπό. Η μάνα μου η κακομοίρα τι να μου πεί που είχε και μια ηλικία και ήταν νέα στις συντηρητικότερες των εποχών και οι άλλοι αρσενικοί το πολύ να έλεγαν κανά συκιά κλπ. Το σχολείο λοιπόν σαν ουραγός άφησε την διαπαιδαγώγηση μου και άλλων της ηλικίας μου να ανακαλύψουμε για ακόμα μια φορά γιατί ο κύριος που έχει ένα πόδι είναι οκ και δεν τον λέμε κουτσό, τον κύριο που δεν έχει μαλλιά δεν τον φωνάξουμε καράφλα, τον ανδρέα δεν τον φωνάζουμε φτερού, απο το σπίτι, τον περιπτερά, τους παππούδες στο προποτζίδικο, τη θεία ναυσικά και κάθε άλλο κατακαημένο με βάσει τις εικόνες που είχε και χωρίς ίχνος παιδαγωγικών γνώσεων (γιατί το παιδί θέλει συγκεκριμένο τρόπο να του μιλήσεις και να του μάθεις πράγματα, είμαστε πχια στο 2021 και η βίτσα, το αυτί, η φωνή και οι άλλες παιδαγωγικές μέθοδοι νταξ, τα είδαμε τα αποτελέσματα). Ευτυχώς που όταν γύρισα μια μέρα απο το σχολείο και λέω στη μάνα μου “μας είπαν να μαζέψουμε χρήματα για τις καθαρίστριες” μου απάντησε “δεν τις λέμε καθαρίστριες, τις λέμε κυρίες που καθαρίζουν και τους σκουπιδιάρηδες δεν τους λέμε έτσι αλλά είτε οι κύριοι που μαζεύουν τα σκουπίδια είτε οι υπάλληλοι του δήμου” και το θυμάμαι ακόμα μετά απο 30 χρόνια. Γιατί είχε τον τρόπο να το κάνει και μπορούσε να έχει άποψη στο συγκεκριμένο, κάτι που αμφιβάλλω αν θα είχε αν την ρωτούσα για τον Μπαρντά που ευτυχώς αρχές του 90 το γυμνό σώμα ή τα χαρακτηριστικά και η σεξουαλική απελευθέρωση ήταν ακόμα ταμπού και ντρεπόμουν να την ρωτήσω σαν παιδί, γιατί γενικά τέτοια θέματα ήταν είτε ντροπή τότε να τα συζητάς είτε έπαιρνες απαντήσεις της πιάτσας που ήταν περιττές και καλύτερα που δεν τις πήρα ποτέ.
Αυτά είναι τα εύκολα βέβαια, γιατί μέσα απο την δουλειά γνώρισα και άτομα με σύνδρομο ντάουν, γνώρισα και άτομα με ακρωτηριασμένα άκρα, ήρθα κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται κρυμμένοι στον ελλαδικό χώρο είτε απο ντροπή εκτός των πόλεων, είτε απο αδυναμία μετακίνησης και ανύπαρκτων υποδομών στις κατά τα άλλα εξελιγμένες, ευρωπαϊκού επιπέδου μεγάλες πόλης της Ελλάδας (νοτ). Και πλέον κυκλοφορώ και βλέπω πως αντιδρά ο κόσμος στο αυτιστικό παιδί που τόλμησε να κυκλοφορήσει με το τρένο και είδε μια κοπελίτσα με τιραντάκι και την κοιλίτσα έξω. Κυκλοφορώ και βλέπω πως αντιμετωπίζεται ως επι των πλείστων ο άνθρωπος με μειωμένη όραση ή με μειωμένη κινητικότητα, ο άνθρωπος με αλτσχάιμερ σε δομές υγείας που δεν είναι εξειδικευμένες κιας είναι και νοσοκομείο, διαβάζω για την γυναίκα που πήγε με το παιδί της διαγνωσμένο με ΔΕΠΥ στην παιδική χαρά και την έδιωξαν με τρόπο λέγοντας ότι κάνει πολύ φασαρία και αναστατώνει τα άλλα παιδιά και ότι το παιδάκι της λέει πως είναι στεναχωρημένο που τα άλλα παιδάκια δεν το παίζουν. Τα παιδιά μπορεί να γίνουν πολύ σκληρά ναι αλλά όχι απο κακία, απλά δεν γνωρίζουν. (Για τους μεγάλους δεν μπαίνω καν στην συζήτηση). Τα παιδιά πρέπει να μάθουν απο νωρίς με ένα μάθημα στο σχολείο σχετικά με την κάθε είδους διαφορετικότητα. Τα παιδιά είναι πανέξυπνα απλά πρέπει κάποιος που ξέρει (όχι ο περιπτεράς) να τους διδάξει για το θέμα της διαφορετικότητας.
Θυμάμαι είχαμε πάει να κάνουμε τα γενέθλια της μάνας μου και πιο δίπλα ήταν μια γιαγιά που είχε έρθει να την δεί η κόρη της και ο εγγονός της. Η μάνα μου που είχε μεγάλη αγάπη για τα παιδάκια τόσο μεγάλη που δεν την έκανε το αλχάιμερ να την ξεχάσει, μίλαγε στο παιδάκι όπως έκανε πάντα με όλα τα παιδάκια. Βέβαια λόγω του αλτσχάιμερ το ρώτησε πάνω απο 30 φορές πως τον λένε και τι τάξη πάει. Τις πρώτες της απάντησε, αργότερα της λέει “μα αφου στο ξαναείπα, το ξέχασες;”, μετά της είπε “πάλι τα ίδια;” (δευτέρα τρίτη δημοτικού μαξ). Τότε η μαμά του τον φώναξε λίγο κοντά της και του ψιθύρισε στο αυτί. Ύστερα η μάνα μου τον ξαναρώτησε για 31η φορά και ο μικρός της απάντησε κανονικά και ξανά και ξανά. Η μάμά του λοιπόν ήξερε πως να το διαχειριστεί και ο μικρός ήταν αρκετά έξυπνος να καταλάβει ότι η κυρία είναι σαν την γιαγιά, ξεχνάει, δεν είναι ωραίο να της απαντάς έτσι, μπορείς καλύτερα. Αυτό όμως είναι το θέμα των γονιών πολλών ταχυτήτων και του σχολείου ουραγού. Μια άλλη μαμά μπορεί να μην έλεγε τίποτα, μια άλλη μπορεί να έλεγε η γριά ξεκούτιανε μην ασχολείσαι και μια άλλη μαμά μπορεί να έλεγε κάτι διαφορετικό. Το σχολείο όμως με τους ειδικούς που λέγονται παιδαγωγοί θα είχαν εξηγήσει με τον ίδιο τρόπο όπως αρμόζει στα παιδιά αυτής της ηλικίας ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι συχνά εμφανίζουν διάφορες ασθένειες ή και απλά γηρατειά, έτσι βλέποντας έναν μέγαλο άνθρωπο μπορείτε να τον ρωτήσετε απλά τι κάνει, είτε περπατάει αργά, είτε έχει καμπούρα, είτε δε βλέπει, είτε μπορεί να φωνάζει ή όπως θα εξηγούσε τα γηρατειά η επιστήμη.
Αν το σχολείο (και ντροπή που το συζητάμε το 2021) δεν αποφασίσει να διδάσκει στα παιδιά την διαφορετικότητα, θα το κάνει ο κάθε περιπτεράς, ο κάθε τηλεοπτικός αστέρας, ο κάθε επιτήδειος που θέλει να πετύχει κάποιο διαφορετικό σκοπό απο αυτόν του απλά να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο (τον ενήλικο κόσμο) ή να διδάξει σωστά την διαφορετικότητα στα παιδιά. Το σχολείο θα μπορούσε να εξηγήσει με τον σωστό τρόπο στα παιδιά ότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά σωματικά χαρακτηριστικά και είναι οκ, οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις και είναι οκ, οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά φυλετικά χαρακτηριστικά και είναι οκ ότι χρώμα και να είναι, οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές καταβολές και είναι οκ είτε είναι φτωχοί ή πλούσιοι, στην ζωή μας υπάρχουν και άνθρωποι που είχαν κάποιο ατύχημα και έχουν ένα ή περισσότερα ανθρώπινα μέλη λιγότερα και είναι οκ, οι άνθρωποι μπορούν να έχουν και ψυχολογικές ή πνευματικές ασθένειες ή διαταραχές που δεν είναι εμφανείς με μια πρώτη ματιά και είναι οκ.
Στόχος είναι ότι την επόμενη φορά που θα είναι μπροστά σου ένας νέος που θα αρχίσει να τρέμει, δεν θα πεις ωχ αυτός είναι τρελός αλλά θα δεις αν χρειαστεί κάτι να βοηθήσεις, την επόμενη φορά που θα ψάχνεις να παρκάρεις δεν θα το κάνεις πάνω στην λωρίδα των τυφλών, την επόμενη φορά που θα έρθει ένα άτομο με σύνδρομο ντάουν θα το εξυπηρετήσεις όπως τον καθένα και δεν θα κάνεις σαν να μην τον είδες, όταν θα έρθει μια γυναίκα που θα σου δώσει την ταυτότητα της για να κάνει μια αγορά με πιστωτική και έχει αντρικά στοιχεία, δεν θα κοιτάξεις με περιέργεια, όταν πέσει κάποιος μπροστά σου και βγάζει αφρούς δεν θα φύγεις με ελαφρά αλλά θα μπορείς να δώσεις τις πρώτες βοήθειες, όταν δείς κάποιον με μαλλί βίδα ή χωρίς καθόλου μαλλιά δεν θα έχει κάποια διαφορά από εσένα για να τον αποκαλέσεις με βάση την κόμμωση του, ή δεν θα χρησιμοποιείς το διαφορετικό στοιχείο του καθενός για να τον μειώσεις και ένα κάρο ακόμα παραδείγματα από την καθημερινότητα σου.
Και ξέρεις τα παιδιά όπως είναι αυστηρά στην κριτική τους, είναι αυστηρά και στην εφαρμογή όσων τους δίδαξαν κάποιοι που σέβονται. Πόσες φορές άκουσες ένα παιδάκι να λέει “όχι μαμά/μπαμπά, μην φωνάζεις στην γιαγιά/στον παππού, η κυρία τασία στο σχολείο μας είπε ότι στους μεγάλους σε ηλικία μιλάμε ήρεμα και με σεβασμό γιατί πρέπει να νιώθουν καλά” ή να κάνουν παρατήρηση στοχευμένη στους γονείς τους; Ίσως έτσι διορθωθούμε κιεμείς οι ενήλικες πιο γρήγορα αφού δεν είχαμε την ευκαιρία να διδαχθούμε από αυτούς που θα έπρεπε.
