Εκεί λοιπόν που σκρολάρω ανελέητα στο ΦΒ ένα βράδυ Σαββάτου που λέει και το τραγούδι, πέφτει το μάτι μου σε μια ανάρτηση ενός αγαπημένου γρούπ, τους retromaniax γιατί άφτερ όλ εμείς τα παιδιά των 80ς (καλά και εσείς των λέητ 70ς) νιώθουμε μια νοσταλγία για εκείνες τις εποχές. Η ανάρτηση ήταν λοιπόν μια μελόντικα (ναι αυτό το μουσικό όργανο που σου είπαν στο σχολείο να μάθεις. Είχες και επιλογή μάλιστα, μπορούσες να διαλέξεις και φλογέρα. Έβλεπαν μακριά όμως τότε, σου λέει ή θα μάθει μελόντικα και θα τα μαζεύει στα κάλαντα ή θα μάθει φλογέρα και θα σαλαγάει τα πράττα. Κερδισμένος θα βγει.)
Ο καθένας έχει αναμνήσεις από το σχολείο ανάμικτες καλές και κακές. Έτσι λοιπόν και αυτό το μουσικό όργανο μου ξύπνησε τις κακές μνήμες. Δε θέλουμε κύριοι στο δημοτικό να μάθουμε μουσική, δεν θέλουμε να μάθουμε το κλειδί του σολ, δεν θέλουμε να μάθουμε μελόντικα ούτε φλογέρα. Στα κάλαντα χρησιμοποιούμε τριγωνάκι και για τα πρόβατα βουκολικό σφύριγμα πουναι και πιο δύσκολο να γίνεις μάστερ αλλά μπορείς να το χρησιμοποιήσεις σε μια μπουζουκλερί, σε ένα γήπεδο, σε έναν πεζό που πορπατάει στο δρόμο βλέποντας το κινητό ή στον τυπά που πάει να εισβάλει στην δημόσια τουαλέτα ενώ είναι οκιουπέ. Με τη φλογέρα πως θα έκανες τόσες χρήσεις μάνα μου;
Εδώ πέστε να με φάτε εσείς της εκπαίδευσης ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν μια εικόνα από καλλιτεχνικά θέματα από νωρίς είτε είναι στο εικαστικό κομμάτι (η ώρα του παιδιού γιατί εσείς οι ίδιοι δεν μπορείτε να το πλασάρετε σαν μάθημα), είστε στο μουσικό κλπ. Ναι, έχετε δίκιο και δεν θα διαφωνήσει κανείς αλλά ο τρόπος σας κ. Εκπαιδευτικοί είναι παλιακός και το μόνο που καταφέρνει είναι στην εμφάνιση μιας τέτοιας εικόνας να φέρει αίσθημα ενοχής, απόρριψης, ανεπάρκειας και όλα αυτά γιατί; γιατί δεν θέλαμε να μάθουμε φλογέρα και έπρεπε να πέφτουν στο δημοτικό τα 5άρια βροχή. Να μας λέει η δασκάλα με ύφος Ηρακλή και με το μαλλί του Βιτιάδη Μεγακλή (όπως λέει και ο ημίσκουμπρας), Πάλι δεν διάβασες, πάλι τουρίστας, πάλι κουλούρι, και να νιώθεις ένας τιποτένιος μια αυτολύπηση γιατί; γιατί δεν ήθελες να μάθεις φλογέρα…
Είχα την χαρά να πάω σε ένα σχολείο το οποίο έβγαλε μουσικούς, έχει ένα μουσικό όμιλο ζηλευτό που παράγει έργο και ανθρώπους να το δημιουργήσουν σωστά. Για τους μαθητές όμως που ήθελαν! Και γιαυτό πέτυχε!
Είχα κάποια μαθήματα στα καλλιτεχνικά που όλοι πρόσεξαν, όπως να φτιάξουμε μια εικόνα, ακόμα και να παίξουμε με τις δαχτυλομπογιές. Γιατί αυτοί που το δίδαξαν, είχαν τρόπο! Και γιαυτό πέτυχε!
Ποια η συνεισφορά λοιπόν του μαθήματος της μουσικής στη ζωή μου στα χρόνια του δημοτικού (γιατί μετά ήταν μάθημα επιλογής και φυσικά δεν θα ήθελα). Μερικές κορώνες της δασκάλας ότι δεν θα πετύχω στη ζωή και αυτό προέκυπτε γιατί δε μάθαινα φλογέρα… Ο καθένας βέβαια για το επάγγελμά του θα πεί τα καλύτερα και σωστά αλλά με αυτό τον τρόπο παιδιά, δεν θα φέρετε κανέναν φέρελπι νεανία στον ίσιο δρόμο. Ο νεανίας θα τον περπατήσει από την άλλη όπως τον βαδίζουν οι τρελοί, οι δυνατοί και οι μεγάλοι όπως είπε και ο δάσκαλος!
Και οι φωνές πλήθαιναν και τα ίδια είπε ο μαθηματικός, η ιστορικός, ο φυσικός κλπ γιατί ήμασταν αδύναμοι μαθητές κύριοι από επιλογή. Γιατί στην πορεία μεγαλώνοντας γνωρίσαμε φυσικούς που θα έπιαναν μια κλάση αδύναμων και με τον τρόπο τους θα τους έκαναν δυνατούς, γιατί θα είχαν την όρεξη να πουν 2-3 πράγματα πέρα από τα θεωρίες και από το δεν καταλαβαίνεις και θα μείνεις. Γιατί αν εξηγήσεις πράγματα της φυσικής πχ με παράδειγμα τις λειτουργείες ενός αυτοκινήτου, κοίτα! δεν θα έχεις αδύναμους μαθητές στο τέλος…
Γιατί στην πορεία πολλά, αλλά σίγουρα όχι ο τρόπος που είχατε κύριοι. Όχι, το θα κοπείς, θα μείνεις στην ίδια τάξη, θα έρθεις το Σεπτέμβριο, θα χάσεις το καλοκαίρι, θα γίνεις οικοδόμος δεν είναι κίνητρα να κάνετε έναν αδιάφορο μαθητή να ενδιαφερθεί γιατί μάλλον δεν περιμένει εσάς να του τα πείτε. Τα ξέρει αλλά αυτή είναι η κατάσταση του και άφτερ ολ η δουλειά σας δεν είναι μόνο να τον μάθετε να σκέφτεται, να μιλάει και να μετράει. Είναι να τον μάθετε να μην τα παρατάει, να μην νιώθει άχρηστος και ότι το να γίνεις οικοδόμος και σκουπιδιάρης δεν σε κάνει λιγότερο __ (συμπλήρωσε τη λέξη).
Γιατί τα χρόνια πέρασαν, και οι κακοί βαθμοί δεν πτόησαν κανέναν γιατί ο καθένας τον βρίσκει τον δρόμο του και κανείς δεν χάνεται. Και πέτυχα στον τομέα μου και κάνω αυτό που θέλω και κερδίζω αυτά που θέλω και όλα καλά. Και τί έμεινε από εκείνα τα χρόνια; κακές αναμνήσεις από καθηγητές που στοιχηματίζαμε αν θα μείνουμε ή όχι, από καθηγητές που μας έλεγαν “φέτος να διαβάζεις γιατί το λύκειο δεν είναι ούτε δημοτικό ούτε γυμνάσιο. Αν δεν διαβάζεις θα μείνεις” και δεν έμεινα (πέρα απο 2 Σεπτέμβριους). Έμειναν κακές αναμνήσεις από μάχες στο σπίτι για τους βαθμούς γιατί δεν παίρναμε σοβαρά τις προσπάθειες των γονέων μας που κάναν στο σκατό τους παξιμάδι γιατί εμείς φέρναμε 5/10 στη μουσική και 10/20 στα μαθηματικά. Έμειναν κακές αναμνήσεις με άγχος κάθε φορά στις εξετάσεις αν θα μείνουμε ή όχι και αν θα γίνουμε τίποτα κουρελίδες γιατί κοπήκαμε και χέστηκε η φοράδα στο γενί τζαμί. Έμεινε δεκαετίες μετά τις πανελλήνιες, να μυρίζεις την φύση τον μήνα Μάιο που είναι υπέροχος και να θυμάσαι ότι σηκωνόσουνα νωρίς να πας στη σφαγή των εξετάσεων γιατί η ζωή θα τελείωνε μετά την αποτυχία… Γιατί τόσο μπορούσατε να παρουσιάσετε τις εξετάσεις αυτές τόσο κάνατε. Οι εξετάσεις που αντί να παρουσιάζονται σαν μια ευκαιρία για μια νέα αρχή να είναι μια περίπτωση ακόμα και ολικής καταστροφής. Γιατί; γιατί αυτό μπορούσατε (πλην εξαιρέσεων που γνώρισα λίγες ακόμα και σαν κακός μαθητής).
Τώρα πΧιά από την θέση που είμαι και την ηλικία, μπορώ να έρθω στον καθέναν από εσάς που με τόσο μνησικακία ξέρατε να λέτε “δεν” και να σας πω ένα μεγάλο ΣΑΠΕΡΑΡΕ μέσα από την καρδιά μου και με τα πιο ευγενικά μου αισθήματα προς έναν εκπαιδευτικό.
Να ξέρετε ότι αυτό που θα μείνει από το σχολείο δεν είναι τόσο η γνώση. Αυτή έρχεται και αργότερα και δια βίου (ακόμα και για εμένα τον αδύναμο που εσείς με πείσατε ότι εγώ δεν θα αγόραζα βιβλία και δεν θα διάβαζα ποτέ και τελικά διαβάζω τώρα όσο ποτέ άλλοτε και μαθαίνω το ίδιο). Αυτό που μένει είναι τι βάσεις βάλατε για να έρθει αυτή η γνώση, τι βάσεις βάλατε για να είναι κάποιος έτοιμος να δεχτεί αυτή τη γνώση και οι βάσεις που βάλατε είναι σαθρές!
Την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε να πείτε σε έναν μαθητή σας ότι είναι αδύναμος κλπ τραγελαφικά κλισέ δασκαλοκαθηγητών, σκεφτείτε διπλά και μην πείτε τίποτα. Βρείτε ΓΙΑΤΙ ο μαθητής αυτός είναι αδύναμος και αν θα μπορείτε να βρείτε τον τρόπο να τον κάνετε δυνατό! Εκεί είναι η πρόκληση και όχι στο να αποδείξετε μερικούς μαθηματικούς τύπους!
Τότε ίσως αλλάξει και η εικόνα του σχολείου. Αλλιώς στα χρόνια που πέρασαν-περνάνε-θα περάσουν, η μελόντικα αντί να θυμίζει μια μελωδία, θα θυμίζει εργαλείο να βγάλεις λεφτά ή την μουσικού που σε έκραζε γιατί δεν μπορούσες να σχεδιάσεις το κλειδί του σολ. ΌΞΩΑΠΟΔΩΠΕΡΑ λοιπόν και κάντε κανένα μάθημα αυτοκριτικής ή κριτικής σκέψης. Δυστυχώς σε αυτά πολλοί δασκαλοκαθηγητές είναι “αδύναμοι” και κόβονται συστηματικά στις συνειδήσεις των μαθητών!
