Menu Close

Ένα τραγούδι που μυρίζει Βερολίνο

τρελό αλλά εσύ ο τζετσέτερ με νιώθεις. Ξέρεις ότι όταν πας σε ένα πετί φλέρ και ακούς τζαζιές και σουίνγκ, ακούς Παρίσι, αν πάλι αφοσιωθείς αρκετά και ακούσεις τον “θόρυβο” που κάνει η βελόνα του πικάπ τότε ίσως μυρίσεις κιεσύ κάποιο μικρό κιούτ καφέ α Παρί, ότι εμπειρία κράτησε και συνδύασε το κεφάλι σου την στιγμή που το έζησες και αυτό θα στο θυμίζει για πάντα.

Το ίδιο και αν έβλεπες τον υπαστυνόμο Ρεξ στην τιβί και ακόμα και απο τους τίτλους της αρχής πόβλεπες τον Ρεξ να πηδάει να πιάσει το ζέμελ στον αέρα, έβλεπες Βιέννη απο ψηλά μέσα απο μια καμπίνα της ρόδας του Πράττερ, άκουγες παρκάκια της, γυρνούσες με μια πίτσα στο χέρι απο του τζιοβάνι στο στρέμπερςντορφ πηγαίνοντας πίσω στο μάθημα με την κυρία Στρούμφ και γευόσουν ζαχερτορτε (μπλιαχ), κάιζερσβαρμ (γέα) και κέζεκράινερ (σαταπ εντ τέηκ μάη μάνη).

Έτσι είναι και για εμένα το sky and sand του Καλκμπρένερα του Πόλ, πόσο μάλλον όταν βλέπω και την ταινία του Berlin calling που έχει διάφορα τραγούδια του, που ακούς τους ήχους του sbahn, μυρίζεις τη μούχλα των σταθμών του μετρό (ναι ναι, την ίδια μούχλα που μυρίζει η Βικτώρια και η Ομόνοια και δεν έχω βρει παρόμοια μυρωδιά σε άλλον υπόγειο), γεύεσαι κάρυ βουρστ και κοιτάζοντας κάτω βλέπεις να περπατάς σε ωραίους άδειους δρόμους πηγαίνοντας στα μυστικά παρτάκια ολόβερ δε σίτυ.

Όπως βλέπεις με νιώθεις κιας πήγαμε στα ίδια μέρη και ας έχουμε διαφορετικές σκέψεις με τα ίδια ερεθίσματα. Προφανώς αφου ο καθένας ζει το κάθε πράγμα με τον δικό του τρόπο, με βάση τα δικά του βιώματα! Δώσε ένα ουίσκι σε 10 άτομα και θα πάρεις 10 διαφορετικές απαντήσεις, τι τους μυρίζει, τι τους θυμίζει, τι γεύση τους αφήνει, που τους ταξιδεύει.

Εσύ που δεν καταλαβαίνεις τι λέω πιθανότατα έχεις πάει μέχρι τα παλαιοφάρσαλα και στην μετά κόβιδ εποχή μάλλον πρέπει να αρχίσεις να κάνεις ταξιδάκια.

Η σημαντικότητα του να κάνεις ταξίδια έγκειται στις εμπειρίες που αποκτάς, στις αναμνήσεις που δημιουργείς, στις κουλτούρες που γνωρίζεις, στις γειτονιές που ανακαλύπτεις και στον χώρο που σου ταιριάζει, στον μοναδικό χαρακτήρα σου.

Όχι, δε λέω, η γειτονιά μας καλή είναι, εκεί μεγαλώσαμε, εκεί συνηθίσαμε να ζούμε, εκεί μάθαμε να κάνουμε αντάπτ το χαρακτήρα μας. Πότε όμως έφυγες απτην γειτονιά σου, πήγες κάπου αλλού, μια επίσκεψη σε κάποιο γνωστό και για κάποιο λόγο ένιωσες αυτό το μέρος ότι σου ταιριάζει καλύτερα. Τα βάιμπς ρε παιδί μου, η ενέργεια ήταν σαν τα τα φόραγες όπως την αγαπημένη σου φόρμα που έλιωσε γιατί ενώ είχες ένα κάρο άλλες στην ντουλάπα, σε βόλευε αυτή και μόνο.

Φύγε απο την γειτονιά που μεγάλωσες, φύγε απο την συνήθεια, πάνε βρες άλλα μέρη που μπορεί να σου ταιριάξουν περισσότερο. Κάνε τόσα ταξίδια που κάποια στιγμή θα πίνεις έναν καφέ και θα ακούς σουίνγκ στο Παρίσι, ή θα μυρίζεις άνοιξη στο Τόκυο ή θα γεύεσαι καφέ στο Ρίο ή θα νιώθεις το αεράκι στην παραλία Κούτα.

Τα ταξίδια που κάνεις να τα κάνεις σαν λόκαλ, όχι μόνο σαββατοκύριακο σε μια πόλη αλλά και μια καθημερινή. Το ίδιο είναι η πόλη σου το Σάββατο, το ίδιο την Τετάρτη; Όχι! Ζήσε τις πόλεις που θα πας σαν λόκαλ. Ωραίο το Τοίχος στο Βερολίνο και το κρόιτσμπεργκ αλλά έχει κάτι ωραία ψαγμένα μαγαζιά και πλατείες που μόνο ένας λόκαλ ξέρει να σε πάει. Αν ήσουν τουρίστας και ερχόσουν Ελλάδα, θα σε πήγαινες σε ταβέρνα στην πλάκα και εστιατόριο η Αλικαρνασσός με συρτάκι στο τσουκπόξ μέχρι να βγει η κόρη μου η σοσιαλίστρια;

Μη φοβάσαι να φύγεις απο την γειτονιά, μην φοβάσαι να φύγεις απο την πόλη ή την χώρα σου. Ο χαρακτήρας σου και το πως δουλεύεται καθημερινά, ίσως σήμερα να ταίριαζε να βρίσκεται κάπου αλλού, να ζούσε ήρεμος, πιο διασκεδαστικός, πιο ξένοιαστος. Απλά αν δεν κάνεις την αλλαγή δεν θα το μάθεις ποτέ.

Λόγω δουλειάς έχω κάνει κάποια ταξιδάκια, και μάλιστα όχι 5 μέρες εδώ, 3 μέρες εκεί, 10 αλλού. 1 μήνα εδώ, 5 μήνες εκεί, 1 χρόνο παρακάτω. Πάντα στόχος ήταν να δω την πόλη σαν λόκαλ. Κάποιες μάρεσαν, κάποιες λιγότερο, κάποιες καθόλου. Σε κάποιες πόλης ένιωσα ασφαλείς, σε κάποιες κατάθλιψη, σε κάποιες διασκέδαση κοκ. Ίσως να μην έχεις την δυνατότητα για τέτοια διαστήματα αλλά τις μέρες που έχεις, ζήσε τις σωστά και ίσως πάρεις κάποια στιγμή την απόφαση να περάσεις περισσότερο χρόνο κάπου αλλού απο την γειτονιά σου, ίσως και μια ολόκληρη ζωή. Ίσως και όχι γιατί τα πράγματα αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν. Εκτός αν ήσουν πάρτυ άνιμαλ στα 20 και τώρα στα 40 είσαι ακόμα παρτυ φρηκ οπότε να μας πείς το μυστικό, να το πούμε σε κανα φίλο μας που τον ενδιαφέρει.

Το ίδιο και όταν κάνεις παιδιά! Δώσε τους τη δυνατότητα να γνωρίσουν τον κόσμο. Δείξε τους τον δρόμο και αυτά θα ακολουθήσουν. Κανείς δεν εξελίχθηκε μένοντας κολλημένος σε ένα σημείο, με τα ίδια βιώματα, στο ίδιο έργο θεατής.

Ένα ηλιοβασίλεμα στην warschauer strasse με μια μπερλίνερ πίλς, ένα βράδυ περιμένοντας το τρένο για το πάρτυ, ένα βράδυ Χριστουγέννων στην Alexanderplatz, μια βόλτα στο δάσος του Schmökwitz, ενα μπιτσπαρτυ στη λίμνη Wandlitz, ένα loveparade στο Tiergarten, ένα κυριακάτικο πρωινό ψάχνοντας την ιστορία σε ένα flohmarkt, ένα coctail στο havana και ύστερα βρώμικο στη γωνία, μια στάση στον Gleisdreieck, ένα ποτό στο Maria am Ostbahnhof, μια πόρτα στο ζολάρ και ύστερα ένα γενέθλιο στα μακντόναλντς στο Kreuzberg, ένα κάποτε που ήμασταν νέοι.

Kαι όλα αυτά από ένα τραγούδι..

Share this post...
Share on facebook
Facebook
0
Share on twitter
Twitter

Leave a Reply

Connect with:

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.